หลี่ชิงจ้องมองด้วยสายตาเร่าร้อนครู่หนึ่ง แล้วหยิบน้ำอัดลมที่เตรียมไว้ล่วงหน้าส่งให้หญิงสาวทั้งสอง
"พี่สะใภ้ครับ ผลไม้ที่เก็บมาเมื่อเช้าขายหมดแล้วเหรอครับ?"
หานเหม่ยส่ายหน้า "วันนี้ไม่หมดหรอก ยังเหลืออยู่บ้าง นังเยว่อ๋อนี่นานๆ ทีจะมีน้ำใจ มันคิดถึงเรื่องช่วยเธอ พวกเราเลยกลับมาเร็วหน่อย"
"ที่จริงพี่สะใภ้ต่างหากที่คิดถึงน้องเขยจนทนไม่ไหว ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย" เทียนเยว่อ๋อเงยหน้าดื่มน้ำอัดลมอึกหนึ่ง แล้วหัวเราะกิ๊กกั๊กล้อเลียน
"ฮึ ๆ แกจะบอกว่าแกไม่คิดถึงพี่ชายที่รักของแกงั้นเหรอ? เมื่อวานฉันได้ยินชัด ๆ เลย มีคนร้องครางว่า อ๊า...พี่จ๋า แรง ๆ อีก" หานเหม่ยเลียนแบบเสียงอย่างเหมือนจริง
เสียงนั้นทำให้หลี่ชิงสะดุ้งโหยง หัวใจพลันลุกเป็นไฟ
ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ครั้งแรกที่จะได้ยินเสียงครางหวานๆ ของพี่สะใภ้จากในห้องนอน จะเป็นที่นี่
น้ำเสียงออดอ้อนที่เรียกพี่ชายให้แรงขึ้นนั้น แทบจะดึงวิญญาณของหลี่ชิงออกจากร่างไปเลย
"โอ้โห ดูสิ ตาชิงจื่อถึงกับตาค้างเลย" เทียนเยว่อ๋อหัวเราะด้วยสายตาลามก
หานเหม่ยหน้าแดงก่ำทันที เม้มริมฝีปากแน่น จ้องเทียนเยว่อ๋อเขม็ง
หลี่ชิงลูบจมูกตัวเอง รู้สึกอึดอัดเช่นกัน
