วันต่อมา หลี่ชิงตื่นแต่เช้าตรู่เช่นเคย
เขาฝ่าหมอกยามเช้าเข้าไปในเมือง เพื่อนำใบว่านหางจระเข้ที่เก็บเมื่อวานไปส่งที่ตลาดสมุนไพร
ครั้งนี้ เขาไปส่งที่หน้าโกดังนั้นโดยตรง แล้วจึงโทรหาเจ้าของร้านสาวที่มีบุคลิกดีชื่อหยูไป๋เฉ่า
ผ่านไปสักพัก หยูไป๋เฉ่าจึงเดินหาวมาจากที่ไม่ไกล
ผมลอนใหญ่ของเธอดูพองฟู สวมชุดนอนอยู่กับบ้าน ท่าทางเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่
"มาแต่เช้าจังนะ?"
หยูไป๋เฉ่าทักทายพลางยกม่านเหล็กของโกดังขึ้น
"คนบ้านนอกที่ต้องใช้แรงงาน จะขี้เกียจนอนตื่นสายไม่ได้หรอก" หลี่ชิงหัวเราะพูด
ชุดนอนของหยูไป๋เฉ่าดูแปลกตา เสื้อหลวมมาก แต่กางเกงกลับรัดรูป
เส้นสายร่างบางที่เห็นชัดเจนนั้น ทำให้หลี่ชิงอดมองซ้ำสองไม่ได้
"จริงๆ ไม่จำเป็นต้องส่งทุกวันก็ได้นะ หรือจะเก็บให้หมดแล้วค่อยเอามาส่งทีเดียวก็ได้" หยูไป๋เฉ่าหันมาพูด
หลี่ชิงรีบเบนสายตา "ผมไม่รู้วิธีเก็บรักษา กลัวจะเสียหาย"
"ถึงจะต้องวิ่งมาทุกวัน ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ของมีค่าพวกนี้เสียหายไปเปล่าๆ"
"งั้นเหรอ ฉันจะสอนวิธีเก็บรักษาให้" หยูไป๋เฉ่าชะงักแล้วโบกมือเรียกหลี่ชิง "เทใบไม้ทั้งหมดตรงนี้"
