"ถึงคุณจะให้ผมก็ทำอะไรไม่ได้" หลี่ชิงพูดอย่างหดหู่
"เกือบจะโดนไอ้แก่หูโหยวอวี๋ทำให้กลายเป็นขันทีแล้ว!"
"เกิดอะไรขึ้น?" ยู่หลานตกใจ ยื่นมือไปเปิดผ้าห่มบางๆที่คลุมเอวของหลี่ชิง
"คุณไม่ต้องดูหรอก" หลี่ชิงพยายามห้าม
สีหน้าของยู่หลานเย็นชาลง เธอปัดมือของหลี่ชิงออกแล้วเปิดผ้าห่มบางๆขึ้น
เมื่อเห็นอวัยวะที่บวมช้ำเป็นสีม่วง ยู่หลานโกรธจนขมวดคิ้ว "เขาทำไมถึงลงมือโหดร้ายขนาดนี้ ตระกูลหลี่มีคุณเป็นทายาทเพียงคนเดียว แล้วเขายังทำแบบนี้ได้ยังไง"
"เขาตั้งใจทำแบบนี้!" หลี่ชิงพูดเสียงอู้อี้
"ไอ้แก่บ้านี่ ไม่ใช่คน!" ยู่หลานด่าด้วยความโกรธ
"นั่นก็เป็นสามีคุณนะ เก็บหน้าไว้บ้างสิ" หลี่ชิงพูด "ถึงจะดูน่ากลัวไปหน่อย แต่ของมันไม่เป็นไร หมอบอกว่าพักสักพักก็หาย"
"ตอนนี้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยเหรอ?" ยู่หลานยื่นนิ้วที่ดูแลอย่างดีเหมือนต้นหอมสดมาแหย่เล่น
"ยังมีอยู่บ้าง แต่ทำอะไรไม่ได้" หลี่ชิงตอบตามตรง
ยู่หลานจ้องหน้าหลี่ชิงอย่างจริงจังแล้วพูดว่า "รอคุณหายดี ฉันจะให้คุณ เขาตีคุณ คุณก็เอาเมียเขา"
"ถ้าคุณคิดว่าแบบนั้นจะระบายความแค้นในใจได้ คุณจะทำยังไง ฉันก็จะร่วมมือด้วย"
