"ไม่ได้!" หานเหม่ยตอบอย่างเด็ดขาดเช่นเคย
ใบหน้าของหลี่ชิงบูดบึ้งทันที ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ พูดแรงขนาดนั้นทำไม
อาจเพราะรู้ตัวว่าท่าทีของตนแข็งกร้าวเกินไป หานเหม่ยจึงอ่อนเสียงลงแล้วพูดว่า "ชิงจื่อ ในบ้านมีผู้ชายแค่เธอคนเดียว เธอต้องระวังตัวให้ดีเข้าใจไหม? ต้องรักษาตัว"
"ทายาทและอนาคตของบ้านหลี่อยู่บนบ่าเธอคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอจริงๆ พี่สะใภ้ก็จะกลายเป็นคนบาป เรื่องแค่นี้ พี่สะใภ้ยังทนได้ รอให้เธอฝึกจนพอสมควร ร่างกายแข็งแรงขึ้น พี่สะใภ้ค่อยให้"
"ผมเห็นพี่สะใภ้เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกไม่สบายใจ" หลี่ชิงพูดอย่างหงอยๆ
หัวใจของหานเหม่ยอ่อนยวบลงทันที "รออีกหน่อย ข้าวที่ดีไม่กลัวช้า"
หลี่ชิงเห็นท่าทางแบบนั้นก็ไม่กล้าเซ้าซี้อีก
ฝึกต่อไปแล้วกัน
ลองกับเทียนเยว่อ๋ออีกสักหลายครั้ง พี่สะใภ้น่าจะไม่ต่อต้านขนาดนี้
หานเหม่ยซักกางเกงในตัวเล็กและกางเกงยีนส์เสร็จในไม่กี่นาที
ขณะตากผ้า เธอถามลอยๆ "ชิงจื่อ หางานนั้นเป็นยังไงบ้าง?"
หลี่ชิงที่สายตาจับจ้องอยู่ที่สะโพกกลมกลึงทั้งสองข้างของหานเหม่ย ได้ยินคำถามก็ส่ายหน้า
