"พวกเธอสองคนทำกันแล้วเหรอ?" หานเหม่ยมองหลี่ชิงด้วยความตกใจ กัดริมฝีปากบางๆ แน่น
"ครับพี่สะใภ้ เราทำจริงๆ ผมกลัวพี่จะเสียใจเลยไม่กล้าบอก" หลี่ชิงพูดเสียงอ่อย แล้วเล่าเรื่องราวเมื่อคืนให้หานเหม่ยฟังคร่าวๆ
ใบหน้าของหานเหม่ยแดงเรื่อ จ้องหลี่ชิงอย่างไม่พอใจ "เรื่องที่ตกลงกันไว้แล้ว ฉันจะโกรธทำไม?"
"แค่ตอนนี้มีปัญหากับไอ้คนเลวอย่างหูโหยวอวี๋กับเทียนเล่าหวู่นี่แหละ"
หลี่ชิงก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
เรื่องวันนี้ก็เตือนสติเขาได้ดี
เทียนเล่าหวู่ยังพอรับมือได้ แต่หูโหยวอวี๋นั้นเหมือนแมงป่องเลย
เขาชอบเอาเปรียบคนอื่น แต่แทบไม่มีใครเอาเปรียบเขาได้
"จริงๆ แล้วเรื่องของพวกเธอสองคน แม้จะมีคนเห็นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ที่น่าปวดหัวคือเทียนเยว่อ๋อนั่นแต่งตัวฉูดฉาดจนโดนนินทาว่าขายตัว ชื่อเสียงแย่ยิ่งกว่าฉันที่เป็นแม่ม่ายซะอีก" หานเหม่ยขมวดคิ้วสวยๆ พูดอย่างปวดหัว
"ผมก็กังวลเรื่องนี้แหละ" หลี่ชิงพูด "เทียนเยว่อ๋อเป็นคนดื้อรั้นมาก ผมกลัวว่าเธอจะทำอะไรโง่ๆ"
"เดี๋ยวฉันจะไปดูหน่อย เธอกลับบ้านเถอะ" หานเหม่ยพยักหน้าพูด
หลี่ชิงเพิ่งกลับมากินข้าวได้แป๊บเดียว หยางซวยหลานก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน
