"ดีค่ะ" หลี่ชิงรู้สึกดีใจ "รอให้ฉันหายดีก่อน ฉันจะดูแลคุณหมอให้ดีที่สุด"
"นี่เป็นคำพูดของคุณนะคะ ฉันจะรอ" คุณหมอดึงมือของหลี่ชิงออกมาพร้อมยิ้มหวาน
ในอุโมงค์อันอบอุ่นนั้น นิ้วมือของหลี่ชิงแทบจะซีดขาวไปหมดแล้ว
เมื่อเห็นหลี่ชิงจ้องมองนิ้วมือของตัวเองเหม่อลอย คุณหมอที่เมื่อครู่ยังกล้าหาญและเปิดเผยกลับรู้สึกอายขึ้นมา
เธอรีบคว้าขวดแอลกอฮอล์จากโต๊ะมาฉีดที่นิ้วมือของหลี่ชิง "มองอะไร รีบล้างมือเร็ว"
"คุณหมอครับ ดูเหมือนคุณจะไวต่อความรู้สึกมากเลยนะ?" หลี่ชิงถามพร้อมรอยยิ้ม
แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ชื่อของคุณหมอสูตินรีเวชที่สวยคนนี้ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็สนิทสนมกันมากแล้ว
คุณหมอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ยิ้มอย่างเย้ายวนพลางพูดว่า "ใช่ค่ะ ไม่งั้นฉันคงไม่หลงใหลในสิ่งนั้นของคุณหรอก"
"พูดถึงเรื่องนี้ นี่ก็ถือเป็นโรคชนิดหนึ่งของฉันเหมือนกัน"
"อดทนมาตลอด ไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายที่บุกเข้ามาในแผนกสูตินรีเวชอย่างคุณทำลายกำแพงลง คุณต้องรับผิดชอบนะ"
เมื่อได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนของคุณหมอ หลี่ชิงพูดอย่างจริงจังว่า "คุณหมออยากให้ผมรับผิดชอบยังไงก็ได้ครับ!"
