หลี่อี้เฟยเคยอาศัยอยู่ไม่ไกลจากบริษัท เขาจึงสามารถเดินไปได้ แต่ที่อยู่ของซวีหยิ่งหยิ่งนั้นอยู่ไกลจากบริษัทมาก เขาจึงต้องนั่งรถเมล์
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อี้เฟยต้องเบียดรถเมล์ตั้งแต่กลับมาที่เย่เฉิง เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ถึงได้รู้ว่าที่นี่มีคนเยอะมากแค่ไหน ทั้งคนไปทำงาน ไปเรียน ต่างก็เบียดเสียดกันขึ้นรถเมล์ในช่วงเวลานี้
รถเมล์ผ่านมาสองคันติด หลี่อี้เฟยพยายามต่อแถวอย่างมีมารยาท แต่คนอื่นต่างก็กรูกันขึ้นรถ เขาพลาดรถไปถึงสองคัน มองดูเวลาก็ไม่เช้าแล้ว ถ้าไม่รีบขึ้นรถคันต่อไป คงจะสายแน่ เมื่อรถคันที่สามมาถึง หลี่อี้เฟยจึงต้องเบียดขึ้นรถไปด้วย
ด้วยกำลังของเขา การเบียดรถเมล์จึงเป็นเรื่องง่าย เขาสามารถเบียดเข้าไปในรถได้อย่างราบรื่น
แต่เมื่อขึ้นรถมาแล้ว เขาก็พบว่าในรถแออัดพอๆ กับตอนที่เบียดลิฟต์วันนั้น หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ คนเบียดคน คนทับคน ทั้งรถเหมือนกระป๋องปลาซาร์ดีน
หลี่อี้เฟยถูกเบียดอยู่ตรงกลาง รายล้อมไปด้วยผู้คน แต่เขาก็ไม่รู้สึกหงุดหงิดอะไร นี่คือชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป การออกจากกองทัพครั้งนี้ เขาก็ต้องการใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ใช่หรือ
