เมื่อเห็นเฉิงเหว่ยมินเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ยืดอกผึ่งผาย ราวกับย้อนวัยไปสิบกว่าปี เฉิงชูเหยียนก็รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างยิ่ง
"หลินเฉิน ขอบคุณจริงๆ นะคะ" เฉิงชูเหยียนกล่าวด้วยความจริงใจ
ไม่เพียงแต่เพราะหลินเฉินได้เปลี่ยนแปลงเฉิงเหว่ยมิน ทำให้เขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่ยังเป็นเพราะทุกสิ่งที่หลินเฉินได้ทำเพื่อครอบครัวนี้ เพื่อพวกเขาทุกคน
หากไม่ใช่เพราะหลินเฉิน พวกเขาคงยังอาศัยอยู่ในตึกเก่าสองชั้นหลังนั้น ยังคงต้องทนรับการรังแกและกดขี่จากคนในตระกูลเฉิง และอาจถูกยึดทรัพย์สินทั้งหมด ถูกยึดบ้าน ไล่ออกจากบ้าน ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากไร้ที่พึ่ง
แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหวัง
ในขณะนี้ ความรู้สึกขอบคุณและไว้วางใจที่เฉิงชูเหยียนมีต่อหลินเฉินได้เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด
หลินเฉินยิ้มพลางกล่าวว่า "เมื่อกี้ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะมาเกรงใจอะไรกัน? ดึกแล้ว ผมไปกล่อมเจียเจียให้นอนก่อนนะ"
เฉิงชูเหยียนพยักหน้า แล้วจู่ๆ ก็หันหน้าหนีพลางพูดอย่างตื่นเต้น "ฉะ...ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
พูดจบ เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องสวีท
