เฉิงเหว่ยมินเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ เขาเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ ไม่สนใจแม้แต่สภาพอันน่าอเนจอนาถที่มีทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลอาบใบหน้า พึมพำอย่างงงงันว่า "เหยียนเหยียนหรือ? เป็นเหยียนเหยียนจริงๆ หรือ? หรือว่าฉันเห็นภาพหลอนอีกแล้ว?"
เฉิงชูเหยียนไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอพุ่งเข้าไปกอดเฉิงเหว่ยมินทันที โดยไม่สนใจกลิ่นเหม็นสกปรกที่ติดตัวเขา ร้องไห้ออกมาพลางพูดว่า "พ่อคะ หนูเอง เป็นหนูจริงๆ! หนู...หนูมารับพ่อกลับบ้าน..."
จนถึงตอนนี้ เฉิงเหว่ยมินถึงได้ตระหนักว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ภาพหลอน ลูกสาวของเขามาปรากฏตัวจริงๆ!
ลูกสาวที่เขาตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ คิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!
เฉิงเหว่ยมินน้ำตาไหลพราก กอดเฉิงชูเหยียนแน่น และร้องไห้โฮออกมา
"เหยียนเหยียน พ่อรู้ผิดแล้วจริงๆ! ต่อไปนี้พ่อจะไม่ทำแบบนี้อีก จะไม่ทำให้หนูหายไปอีกแล้ว!"
เฉิงชูเหยียนก็กอดพ่อแน่นเช่นกัน รู้สึกได้ว่าช่วงนี้เขาผอมลงไปมาก ร่างกายที่เคยแข็งแรงตอนนี้กลับดูซูบผอม แสดงให้เห็นว่าในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เฉิงเหว่ยมินก็ต้องทนทุกข์ทรมานมามาก เธอรู้สึกปวดใจจนน้ำตาไหลพรากเช่นกัน
