คำพูดของหลินเฉินเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบ
ทุกคนแทบจะตกตะลึงกับคำพูดนี้ มองหน้ากันไปมาด้วยความงุนงง
และในฐานะที่เป็นเป้าหมายที่หลินเฉินชี้นิ้วใส่ เจาโทนี่แทบจะระเบิดด้วยความโกรธ!
"ไอ้เวร! มึงอยากตายจริงๆ สินะ! เชี่ย กูยังคิดว่ามึงมีฝีมือบ้าง อยากจะเลื่อนตำแหน่งให้มึง แต่ในเมื่อมึงไม่รู้จักบุญคุณ งั้นมึงก็ตายซะ!"
พูดจบ เขาก็ยกปืนในมือขึ้น หมายจะเหนี่ยวไกใส่หลินเฉิน!
ในตอนนั้นเอง สิ่งที่เย็นเฉียบและคมกริบก็แนบเข้ากับลำคอของเจาโทนี่อย่างกะทันหัน
"หยุด ห้ามขยับ"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของเจาโทนี่
เจาโทนี่ไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย ในฐานะคนที่อยู่ในวงการมาหลายปี เขาไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าสิ่งที่เย็นเฉียบและคมกริบที่แนบอยู่กับเส้นเลือดที่คอของเขาตอนนี้ ต้องเป็นมีดพกที่คมกริบมาก!
ตอนนี้เขายังรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบที่แผ่ออกมาจากคมมีด ราวกับว่าถ้าเขาหายใจแรงกว่านี้นิดเดียว มีดพกเล่มนั้นก็จะกรีดคอเขาได้ทันที!
ตอนนี้ เจาโทนี่ไม่เพียงแต่ไม่กล้ายิงปืนหรือขยับตัว แม้แต่หายใจแรงๆ เขาก็ไม่กล้า
"หลี่หง! แกกำลังทำอะไร?!"
