เฟิงเหยียนเหลี่ยใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้สึกตัว ดวงตาขุ่นมัวของเขาเป็นประกายวาบขึ้นมาด้วยความคลั่งไคล้
หลายวันมานี้ หลังจากที่พวกเขาถูกทหารพาตัวออกจากบ้าน ก็ถูกขังอยู่ในคุกประหารที่มีการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด ไม่มีใครสามารถมาเยี่ยมพวกเขาได้เลย
ทุกคนในตระกูลฟง รวมทั้งเฟิงเหยียนเหลี่ย ต่างคิดว่าพวกเขาคงจะตายอย่างเงียบๆ ที่นี่โดยไม่มีใครรู้ ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาขอพบเขา
เฟิงเหยียนเหลี่ยใช้มือยันพื้นค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น แล้วเดินตามผู้คุมไปที่ห้องรับรองด้านนอกด้วยความกระวนกระวายใจ
เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มรูปงามที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ ก็ตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ พุ่งเข้าไปหาราวกับจับเอาฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตได้ แล้วอ้อนวอนว่า "นายหลิน! นายหลิน ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว พวกเราตระกูลฟงทำผิดไป พวกเราตาบอดไม่รู้จักของสูง ทำให้ท่านไม่พอใจ! ผมขอกราบไหว้ขอโทษ ขอร้องท่านให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง ไว้ชีวิตพวกเราด้วย!"
พูดจบ เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นจริงๆ แล้วก้มศีรษะคำนับหลินเฉินอย่างแรง
