สีหน้าของฉินเหว่ยดูมืดลง พูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ว่า "หลินเฉิน เจ้าอย่าได้ลืมตัว แค่เจ้าที่ถูกตระกูลเซียวไล่ออกมาเป็นคนไร้ค่า จะมาวางท่าต่อหน้าข้าได้อย่างไร? ที่กินของพวกเราไปต้องคายออกมาให้หมด ถ้าเจ้าไม่คืนหุ้นของตระกูลฉินให้พวกเรา ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้!"
หลินเฉินพิงตัวกับโซฟา ยิ้มพลางกล่าวว่า "ข้าเคยบอกไปแล้วว่า ตระกูลฉินเป็นได้แค่บ่าว ส่วนข้าคือนาย ดูท่าตอนนี้พวกเจ้ากำลังจะกัดมือเจ้านายเสียแล้ว"
ฉินเหว่ยลุกพรวดขึ้นด้วยความโกรธ "หลินเฉิน เจ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่อยู่หรือ? ถ้าเจ้ายังเป็นคนของตระกูลเซียว พวกเราอาจจะยังให้เกียรติเจ้าอยู่บ้าง! แต่ตอนนี้เจ้าเป็นอะไร ยังจะให้ตระกูลฉินจงรักภักดีต่อเจ้าอีก เจ้ามันคู่ควรด้วยหรือ?"
"ข้าบอกให้รู้ไว้ บริษัทของเจ้ากำลังจะล้มละลาย ส่วนตระกูลฉินของพวกเราจะซื้อกิจการทั้งหมดที่ตระกูลเฟิงทิ้งไว้ กลายเป็นผู้มีอำนาจคนใหม่ในเมืองซูเจิ้ง! การเหยียบย่ำเจ้าก็เหมือนเหยียบมดตัวหนึ่งเท่านั้น! เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะให้เจ้าคุกเข่าต่อหน้าข้า ให้รู้ซะว่าอะไรคือนาย อะไรคือทาส!"
