"เหวินเป่า!"
"ลูกพ่อ!"
ปู่เชิงและเหลียวเซียงหยุนต่างร้องเรียกด้วยความร้อนใจ แล้วพุ่งตัวไปหาเฉิงเหวินเป่าและหลินเฉิน
"ถอยไป!" ฉินหยูตะคอกด้วยท่าทางน่าเกรงขาม ยืนขวางหน้าพวกเขาไว้ เสียงตวาดนั้นทำให้ปู่เชิงและเหลียวเซียงหยุนใจเต้นระรัว จู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้อีกแม้แต่ก้าวเดียว
ปู่เชิงได้แต่มองดูหลานชายถูกเหยียบข้อมือจนหักต่อหน้าต่อตา และยิ่งเป็นฝีมือของหลินเฉิน คนไร้ค่าที่ถูกขับออกจากตระกูล ความโกรธในใจพลุ่งพล่านราวกับไฟลุกโชน แทบจะเผาผลาญสติทั้งหมดของเขา
แต่เขาทำได้เพียงกัดฟันแน่น ผิวหนังที่หย่อนคล้อยบนแก้มสั่นระริกอย่างบ้าคลั่ง ผ่านไปสักพักจึงพูดว่า "หลินเฉิน รีบปล่อยเหวินเป่าเดี๋ยวนี้ ข้าจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ไม่งั้น พอคนของครอบครัวฟ่งมาถึง เจ้าต้องไม่รอดแน่! ตระกูลเฉิงของพวกเราก็จะไม่เลิกรากับเจ้าเช่นกัน!"
หลินเฉินหัวเราะเยาะ พูดเย้ยหยันว่า "งั้นก็รอดูสิ ดูว่าครอบครัวฟ่งกับตระกูลเฉิงของพวกเจ้าจะทำอะไรข้าได้!"
ปู่เชิงมองออกจากแววตาของหลินเฉินว่า เขาไม่ได้สนใจครอบครัวฟ่งที่ยิ่งใหญ่ราวกับยักษ์เลยจริงๆ แล้วจะพูดถึงตระกูลเฉิงของพวกเขาทำไม
