ดังนั้น ในขณะที่พี่น้องทั้งสองค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปเก็บกระเป๋าเดินทาง ฉายชิงชิงก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง หยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หลายใบและถุงผ้าออกมา แล้วรีบยัดข้าวของลงไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเฉิงชูเหยียนและน้องสาวถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ คนละใบเดินลงมาชั้นล่าง ในห้องนั่งเล่นก็เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางหลายใบและห่อของอีก 4-5 ห่อที่ฉายชิงชิงจัดเตรียมไว้
เฉิงชูเทียนแทบจะหัวเราะด้วยความโมโห พูดเย้ยหยันว่า "แม่คะ เมื่อกี้แม่ยังไม่อยากย้ายไปกับพวกเราเลย บอกว่าที่นั่นทั้งเล็กทั้งเก่า แต่ตอนนี้กลับเก็บของเร็วกว่าพวกเราซะอีก"
ฉายชิงชิงเป็นคนหน้าด้านอยู่แล้ว จึงพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า "ก็แม่ต้องไปทำอาหารให้พวกลูกกินไม่ใช่เหรอ ไม่รู้ชาติที่แล้วแม่ทำกรรมอะไรไว้นะ ถึงได้คลอดพวกเจ้าหนี้สองคนนี้ออกมา แล้วยังต้องคอยรับใช้พวกเธอทุกวันอีก"
เฉิงชูเทียนได้ยินดังนั้นก็กลอกตาใส่แม่อย่างโมโห กำลังจะเถียงอะไรบางอย่าง แต่เฉิงชูเหยียนก็รีบดึงแขนห้ามเอาไว้
ช่างเถอะ ก็นี่มันแม่แท้ๆ นี่นา!
เฉิงชูเทียนบ่นพึมพำอยู่ในปากสองสามคำ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ช่วยขนกระเป๋าของฉายชิงชิงไปใส่รถ
