เสียงเย็นชาและไร้ความปราณีของหลินเฉินดังขึ้นทันใด ทำให้ฟงยูหยางสะดุ้งโหยง โดยเฉพาะความหมายในคำพูดของหลินเฉินยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรเพื่อขอความเมตตา ฉินหยูก็ตะโกนตอบทันที "ครับ พี่เฉิน!"
ยังไม่ทันขาดคำ ฉินหยูก็คว้าข้อเท้าซ้ายที่ยังดีอยู่ของฟงยูหยาง แล้วบีบแรงๆ ทำให้กระดูกข้อเท้าแตกละเอียดในทันที!
"อ๊าก! อ๊า! เท้าของฉัน!" ฟงยูหยางร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาและน้ำมูกไหลเต็มหน้า ความเจ็บปวดรุนแรงจากกระดูกที่ถูกบีบจนแตกทำให้เขาแทบจะตายไป แต่กลับไม่สลบ
"ชิ ร้องเหมือนหมูถูกเชือด น่ารำคาญ!" ฉินหยูมองฟงยูหยางอย่างรังเกียจ แล้วเตะที่ต้นคอของเขา ทำให้ฟงยูหยางตาพลิกและสลบไปในทันที
ฉินหยูจับขาข้างหนึ่งของฟงยูหยาง ลากร่างของเขาออกไปนอกประตูเหมือนลากสุนัขตาย แล้วหายไปอย่างรวดเร็ว
หลินเฉินจึงปล่อยมือที่ปิดหูและตาของเจียเจียที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วอุ้มเธอเดินเข้ามา
ตงซินยืนตะลึงอยู่ที่หน้าประตูห้องตั้งแต่ตอนที่ฉินหยูปรากฏตัวและจับขาของฟงยูหยาง เธอได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เหมือนความฝันตรงหน้านี้ และพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน
