ฉินหยูหัวเราะเยาะ เขาไม่ได้สนใจพวกนักเลงตัวใหญ่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งยังคงจับปกเสื้อของเฉิงเหว่ยมินไว้ ยืนอยู่กับที่ แล้วจู่ๆ ก็ยื่นขายาวออกไป พลิกตัว เตะกวาดขายาวๆ ทำให้นักเลงตัวใหญ่ห้าหกคนที่อยู่ตรงหน้าลอยกระเด็นออกไปไกล ก่อนจะร่วงลงพื้นอย่างแรง ทำให้โต๊ะพนันแตกกระจายในพริบตา
ม่านตาของหลี่หงหดเล็กลงทันที เขาลุกพรวดขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง
ถ้าแค่เตะคนเดียวกระเด็น หลี่หงยังพอเข้าใจได้ แค่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาบ้าง หรือคนที่ร่างกายแข็งแรงมีพละกำลังมาก ก็ทำได้ทั้งนั้น
แต่การที่ฉินหยูเตะกวาดทีเดียว ทำให้นักเลงตัวใหญ่ห้าหกคนที่สูงกว่าหนึ่งเมตรแปดสิบลอยกระเด็นไปไกลหลายเมตร แถมทุกคนยังบาดเจ็บสาหัสลุกไม่ขึ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้แน่นอน!
นักเลงคนอื่นๆ ที่ได้ยินเสียงและเห็นว่ามีคนก่อเรื่อง รีบวิ่งมาช่วย แต่พอเข้าใกล้ฉินหยูไม่ทันได้ก้าวเท้า ก็ถูกซัดกระเด็นออกไปหมด
ฉินหยูเดินไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังเดินเล่นในสวน ไม่สนใจพวกนักเลงเลยสักคน ลากเฉิงเหว่ยมินที่แทบจะฉี่ราดแล้วไปที่ลิฟต์หน้าประตู
