ฉินเหว่ยยิ้มอย่างสุภาพเรียบร้อย เดินเข้าไปหาเฉิงชูเหยียนอย่างมีมารยาท ยื่นมือออกไป "นางสาวเฉิง ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อฉินเหว่ย เป็นคนตระกูลฉินแห่งเมืองหยาง พ่อผมคือฉินเจา ผู้จัดการใหญ่ของกลุ่มไท่กวง ไม่ทราบว่านางสาวเฉิงเคยได้ยินชื่อไหมครับ?"
ฉินเหว่ยยังคงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เพราะตระกูลของเขาเป็นตระกูลชั้นนำในเมืองหยาง มีชื่อเสียงโด่งดัง
แต่ไม่คาดคิดว่า เฉิงชูเหยียนตอบอย่างเรียบเฉย "ฉันไม่รู้จักค่ะ ไม่เคยได้ยินชื่อ"
พูดจบก็ไม่สนใจมือที่ฉินเหว่ยยื่นมา เดินเข้าร้านอาหารไปเลย
มือของฉินเหว่ยค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าดูอึดอัดมาก
หลินเฉินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วเดินตามเฉิงชูเหยียนเข้าไป
สองครั้งที่พบกัน สายตาที่ฉินเหว่ยมองเฉิงชูเหยียนล้วนแฝงความทะเยอทะยานที่ซ่อนไว้ลึกๆ และความปรารถนาที่จะได้มาครอบครอง หลินเฉินมองเห็นทั้งหมด
ก่อนหน้านี้เขาเคยสั่งเฉินตงเจี้ยนไว้ว่าไม่อยากเห็นธุรกิจของตระกูลฉินจากเมืองหยางปรากฏในเมืองซูเจิ้ง แต่ดูเหมือนว่าคนตระกูลฉินคนนี้ยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่
