เซียะเผิงเฟยเซถลาไปข้างหลังอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกผลัก แต่เขาไม่กล้าโกรธเลย พอยืนทรงตัวได้ก็เห็นคนที่ยืนอยู่หลังหวังซื่อชิน ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
"ท่านเจิ้นจง! ท่านก็มา..." เซียะเผิงเฟยรีบทักทายเฉินตงเจี้ยน
"หุบปาก!"
เฉินตงเจี้ยนก็ผลักเขาออกไปเช่นกัน ไม่แม้แต่จะมองเซียะเผิงเฟย รีบเดินตามเข้าไปในห้องรับรอง
หวังซื่อชินรีบเข้าไปในห้องรับรอง มองหลินเฉินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าพร้อมค้อมตัวคำนับ "ไม่คิดว่าวันนี้จะได้พบคุณหลินที่นี่ ช่างบังเอิญจริงๆ พอดีวันนี้ผมเป็นเจ้าภาพ ขอเชิญคุณหลินร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยกันครับ"
เฉินตงเจี้ยนก็ตามมาติดๆ เรียก "คุณหลิน"
เมื่อครู่เขาเกือบจะเผลอเรียก "ประธานหลิน" แต่นึกขึ้นได้ว่าหลินเฉินเคยสั่งไว้ว่าไม่อยากเปิดเผยตัวตน จึงกลืนคำเรียกนั้นลงไปอย่างยากลำบาก
หลินเฉินมองหวังซื่อชินและเฉินตงเจี้ยนที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มกำกวม "ประธานหวังจะรับประทานอาหารยังต้องไล่คนออกหมด ผมไม่กล้าอยู่หรอก"
หวังซื่อชินตกตะลึง "ไล่คนออก? ใครบอก?"
