เมื่อเสี่ยวเจิ้งกลับมาที่บริษัท เขาก็เล่นเกมต่อไปอีกทั้งบ่าย
แปลกที่ว่ามุยชิงไม่ได้มาทำงานสองวันแล้ว
แต่เดิมเขาอยากจะไปถามโมอันนา แต่เมื่อคิดถึงความรู้สึกคลุมเครือระหว่างเขากับโมอันนาเมื่อคืน เขาคิดว่าไม่ควรไปรบกวนเธอดีกว่า
ตอนบ่ายห้าโมงครึ่ง ฉู่เสี่ยวหรานก็โทรมาให้เขาไปรับ
หกโมงครึ่งเมื่อมาถึงโรงเรียน ฉู่เสี่ยวหรานก็โทรมาบอกว่าเธอออกไปแล้ว...
"ไอ้เด็กบ้านี่ ตั้งใจแกล้งฉันเล่นสินะ?"
ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน เสี่ยวเจิ้งโกรธจนอยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
ไม่นานหลังจากที่เสี่ยวเจิ้งปรากฏตัว เติ้งหรงกวางที่อยู่ไม่ไกลก็กัดฟันกรอด
"พี่หลง คนที่ตีผมก็คือไอ้หมอนั่นไงครับ!"
เติ้งหรงกวางพูดกับชายร่างสูงใหญ่ที่อยู่ข้างๆ
ชายคนนั้นคาบบุหรี่ หรี่ตามองร่างของเสี่ยวเจิ้งจากระยะไกล แล้วยิ้มพูดว่า "แค่ไอ้หมอนี่เอง แกให้ฉันพาพี่น้องมาตั้งเจ็ดแปดคน? เติ้งหรงกวาง แกเรียนมหา'ลัยไปเรื่อยๆ ยิ่งไม่มีน้ำยาแล้วนะ"
เติ้งหรงกวางกัดฟันพูด "พี่หลง อย่าให้ภายนอกของมันหลอกนะครับ ไอ้นี่มันลงมือโหดมาก ดูสิครับ ดูหน้าผมนี่ เห็นมั้ย? โดนไอ้หมอนี่ตีเอง เจ็บจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้บวมเป็นหัวหมูไปแล้ว"
