เจ้านี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที พยายามกลบเกลื่อนความเขินอาย
"ขาเป็นเหน็บเหรอ ให้ฉันช่วยนะ"
พูดจบก็เดินเข้าไปจะอุ้มเธอ
"เฮ้ย นายจะทำอะไรน่ะ?"
"เธอบอกว่าขาเป็นเหน็บไม่ใช่เหรอ ฉันจะช่วยไง"
"ไม่ต้องอุ้มฉันหรอก แค่พยุงก็พอแล้ว" เลิงเร่อปิงมองเขาด้วยดวงตางามราวหิมะอย่างไม่พอใจ
ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ก็ยังไม่มีพื้นฐานความรู้สึกที่แท้จริงต่อกัน
การสัมผัสเนื้อตัวกัน เลิงเร่อปิงยังไม่สามารถยอมรับได้
"เอ่อ...ได้...ฉันจะพยุง..."
เสี่ยวเจิ้งงงไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะแห้งๆ สองที ยื่นมือขวาออกไปพยุงเธอ
เขารู้ว่าเลิงเร่อปิงยังต่อต้านเขาอย่างมาก
แต่เขาก็ไม่สนใจแล้ว แค่รอให้สัญญาแต่งงานหมดอายุ เขาก็จะได้เงินหลายแสนมาฟรีๆ ตอนนั้นก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายๆ สักพัก
"โอ๊ย เจ็บ!"
ทันใดนั้น เลิงเร่อปิงร้องด้วยความเจ็บปวด ขาอ่อนแรง ร่างบางทั้งร่างทรุดลงบนตัวเสี่ยวเจิ้ง
"ระวังนะที่รัก!" เสี่ยวเจิ้งยื่นมือรับไว้ โอบเอวบางอ่อนนุ่มของเธอเอาไว้ แล้วพูดยิ้มๆ "ที่รัก เอวเธอเล็กและนุ่มมากเลยนะ เหมือนยางยืดเลย"
"นาย...พูดอะไรให้ไพเราะกว่านี้หน่อยได้ไหม?"
