"ได้ครับ ได้ครับ เซียวเกอพูดอะไรก็ถูกต้องแล้ว แล้วอะไรล่ะครับ? เซียวเกอ ผมขอตัวไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเจอกันใหม่"
พี่ชายหลงยิ้มแห้งๆ ประจบประแจง แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก อยากจะรีบหนีให้ไกลจากเสี่ยวเจิ้งโดยเร็ว
"เอ๊ะ? กระเป๋าสตางค์ของฉันอยู่ไหน?"
ทันใดนั้น พอพี่ชายหลงเพิ่งจะหันหลัง เสี่ยวเจิ้งก็ขมวดคิ้วคลำกระเป๋า ทำท่าเหมือนกับว่าทำกระเป๋าสตางค์หายจริงๆ
โอ้ย! แม่เจ้า!
มาอีกแล้วเหรอ?
ยังจะเล่นอีก?
พี่ชายหลงรู้สึกอยากจะชนกำแพงขึ้นมาทันที ครั้งที่แล้วเขาบอกว่านาฬิกาหาย ทำให้พวกเขาต้องจ่ายเงินชดใช้ไปไม่น้อย
ตอนนี้เป็นกระเป๋าสตางค์หายบ้าง...
"คุณเห็นกระเป๋าสตางค์ของผมไหม?" เสี่ยวเจิ้งถาม
"คะ...คุณทำหายตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" พี่ชายหลงพูดตะกุกตะกัก
"เพิ่งทำหายไม่นาน คุณเห็นมันไหม?" เสี่ยวเจิ้งแกล้งทำเป็นร้อนใจมาก
"ไม่...ไม่เห็นครับ..."
คราวนี้พี่ชายหลงฉลาดขึ้นแล้ว
เขาเอามือกุมกระเป๋ากางเกงที่มีเงินเหลืออยู่ไม่กี่พันหยวนโดยไม่รู้ตัว เงินไม่กี่พันหยวนนี้เป็นค่าคุ้มครองที่เขาต้องเอาชีวิตเข้าแลกเชียวนะ!
"เอ๊ะ ในกระเป๋าของคุณมีอะไร?"
เสี่ยวเจิ้งตาไว ชี้ไปที่กระเป๋าของเขาถาม
