ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบวินาที พวกลูกน้องที่มารุมล้อมทั้งหมดถูกเสี่ยวเจิ้งจัดการจนล้มลงกับพื้น
และในตอนนี้ เหอเชียงกับพรรคพวกเพิ่งตระหนักได้ว่าพวกเขาช่างโง่เง่าเพียงใด!
ก่อนหน้านี้ในสำนักงานของโมอันนา พวกเขายังคุยโวโอหังคิดว่าเสี่ยวเจิ้งจะก่อปัญหา สร้างความยุ่งยาก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพวกเขาเองที่เป็นตัวถ่วง
เสี่ยวเจิ้งนั่นแหละที่เป็นคนใหญ่คนโตที่แท้จริง!
แม้แต่โมอันนาที่คิดว่าเข้าใจเสี่ยวเจิ้งดี ก็ยังหมุนดวงตางามกะพริบๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เสี่ยวเจิ้งมองดูคนสิบกว่าคนที่นอนร้องครวญครางอยู่บนพื้น แล้วปัดมือเบาๆ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "แสดงไม่เอาใจใส่เลยหรือไง? ฉันยังไม่ได้ออกแรงเลย พวกนายก็นอนร้องครวญครางอยู่บนพื้นแล้ว ยังสู้พวกที่แกล้งล้มเรียกค่าเสียหายไม่ได้เลย"
พูดจบ เสี่ยวเจิ้งก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าจุดสูบอย่างใจเย็น แล้วเดินเข้าไปหาตู้ไห่ซานที่หน้าตาบึ้งตึง พูดยิ้มๆ ว่า "ตู้จง คุณน่าจะแสดงท่าทีอะไรสักหน่อยนะ?"
