แต่เมื่อเสี่ยวเจิ้งเริ่มร้องเพลง ทำให้พวกเขาตกตะลึงในทันที
เขาไม่เพียงแต่ร้องเพลงได้ไพเราะมาก แต่ภาษากวางตุ้งก็ดีมาก ที่สำคัญคือเมื่อเขาร้องออกมาให้ความรู้สึกเหมือนผ่านกาลเวลามามากกว่าต้นฉบับเสียอีก ความรู้สึกแบบนี้ราวกับสามารถพาพวกเขาเข้าไปในเรื่องราวของตัวเอง จนกระทั่งทำให้โมอันนาฟังไปฟังมา ในหัวก็นึกถึงเรื่องราวในอดีตโดยไม่รู้ตัว...
จนกระทั่งเสียงเพลงหยุดลง โมอันนาที่จมอยู่ในบทเพลงจึงค่อยๆ ได้สติกลับมา
"เสี่ยวเจิ้ง...นี่...นี่เป็นเสียงร้องของคุณจริงๆ หรือ?"
โมอันนาฟังจนแทบจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง
สามารถจินตนาการได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่เสี่ยวเจิ้งถ่ายทอดออกมาผ่านบทเพลงนี้
เธอพบว่าตัวเองยิ่งมองเสี่ยวเจิ้งไม่ทะลุปรุโปร่ง บนตัวเขาเหมือนมีความลึกลับที่ไม่อาจสำรวจได้หมด
"ไม่ใช่ฉันร้อง แล้วจะเป็นคุณร้องหรือไง?" เสี่ยวเจิ้งยิ้มอย่างจนใจพลางส่ายหน้า
จากนั้นก็เดินไปที่โซฟาแล้วจิบเหล้า
ขณะนี้ เหอเชียงและคนอื่นๆ ต่างมองเสี่ยวเจิ้งเป็นไอดอลของตัวเองไปแล้ว
ไอ้หมอนี่ ช่างทำให้พวกเขาประหลาดใจไม่หยุดหย่อน
