"เอาล่ะ งั้นก็ให้ฉันตกใจหน่อยแล้วกัน" เสี่ยวเจิ้งมองเหอเชียงและคนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้ม พูดว่า "พอดีจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ไปกับหัวหน้าทีมเหอด้วย"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหอเชียงหัวเราะเยาะสองที แล้วมองเสี่ยวเจิ้งพูดว่า "ถ้าเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้นมา หวังว่าผู้จัดการเสี่ยวจะไม่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก็แล้วกัน"
"พอเถอะ ในเมื่อทุกคนพร้อมแล้ว ก็ออกเดินทางกันเลยดีกว่า"
โมอันนาห้ามปรามความขัดแย้งระหว่างพวกเขาได้ทันเวลา
เธอรู้ว่าเหอเชียงดูถูกคนเป็นนักวิชาการอย่างเสี่ยวเจิ้ง
ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เหอเชียงเป็นทหารผ่านศึก และยังเป็นหัวหน้าหมวดแผนกรักษาความปลอดภัยอีก ถ้าพูดถึงพลังกำลัง โมอันนาไม่คิดว่าเสี่ยวเจิ้งจะสู้เหอเชียงได้
ไม่นาน โมอันนาก็เก็บเอกสารบางอย่าง ขณะที่เดินออกจากสำนักงาน เหอเชียงจงใจชะลอฝีเท้าเข้าใกล้เสี่ยวเจิ้ง พูดด้วยน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ว่า "ผู้จัดการเสี่ยวใช่ไหม คุณอาจจะไม่รู้ว่าโรงงานหัวเรินเป็นสถานที่แบบไหน แต่ผมจำเป็นต้องเตือนคุณสักหน่อย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่าตกใจจนขาอ่อนล่ะ
ไม่ต้องกังวล ถึงขาอ่อนก็ไม่มีใครช่วยคุณหรอก"
พูดจบ เหอเชียงก็เชิดหน้าชูคอเดินจากไปอย่างโอหัง
