......
ออกจากโรงแรมมาถึงลานจอดรถใต้ดิน เสี่ยวเจิ้งกางแขนออกเตรียมจะทำท่านกกางปีก แต่เลิงเร่อปิงก็จ้องเขาด้วยดวงตาคมงามอย่างเย็นชา และดุว่า "คิดจะทำอะไร?"
"คิดจะทำอะไรน่ะหรือ? ก็อยากทำสิ!" เสี่ยวเจิ้งพยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไร
"ไปตายซะเถอะ!" เลิงเร่อปิงหยิบกระเป๋าขว้างใส่เขา
"เฮ้ย ๆ ๆ เมื่อกี้ยังเรียกผัวอย่างอ่อนหวานอยู่เลย พอพลิกหลังก็เปลี่ยนไปเลยนะ!" เสี่ยวเจิ้งทำหน้าไม่พอใจ
"เมื่อกี้ก็แค่ให้เกียรติคุณ ไม่อยากให้คุณถูกดูถูก ทำให้ชื่อเสียงของฉันเสีย" เลิงเร่อปิงมองเขาด้วยหางตาแล้วเดินขึ้นรถไป
เสี่ยวเจิ้งกระตุกมุมปาก ยิ้มแย้มพูดว่า "เอ่อ ที่รัก คุณเห็นอะไรมาหรือเปล่า? ถึงได้ออกมาในจังหวะสำคัญ คุณช่างร้ายกาจจริง ๆ"
เลิงเร่อปิงไม่สนใจเขา
ถึงเสี่ยวเจิ้งจะโง่แค่ไหนก็รู้ความคิดของภรรยา ที่แท้เลิงเร่อปิงก็เห็นเหตุการณ์ที่เขาถูกดูถูก แต่เพราะติดขัดเรื่องสถานะเลยออกหน้าไม่ได้ สุดท้ายที่เรียกเขาว่าผัวก็แค่เพื่อให้เขาได้หน้า เป็นห่วงหน้าตาของเขาเท่านั้นเอง
"ฮิฮิ ยังไงเมียก็ดีที่สุด" เสี่ยวเจิ้งหัวเราะคิกคัก ยื่นมือไปโบกอยู่ตรงหน้าเลิงเร่อปิง
