"ได้โปรด คุณเป็นนักเลงนะ นักเลงไม่เคยมีเหตุผลหรอก" เสี่ยวเจิ้งรู้สึกตกใจอย่างมาก
พี่ชายหลงถลึงตามองแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า "ใครบอกว่านักเลงไม่มีเหตุผล? ผมเป็นนักเลงที่มีเหตุผลนะครับ"
เสี่ยวเจิ้ง: "..."
"พี่น้อง เราก็อยู่ในวงการเดียวกัน เจอกันบ่อยๆ ถ้าวันนี้คุณปล่อยผมไป ต่อไปมีอะไรก็มาหาพี่ชายหลงได้เลย!"
"ฮ่าๆ ไอ้โง่ อย่าโง่สิ คุณแค่ออกหน้าแทนเพื่อนเท่านั้นเอง ผมจะทำร้ายคุณได้ยังไงล่ะ?" เสี่ยวเจิ้งยิ้มกว้างพลางยื่นมือไปช่วยดึงเขาขึ้นมา
พี่ชายหลงเห็นดังนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก คิดในใจว่าคนดีจริงๆ ขอให้คนดีมีความสุขตลอดไป
"ขอบคุณมากนะพี่น้อง ต่อไปถ้าเจอปัญหาอะไร ถ้าผมช่วยได้ ผมจะช่วยแน่นอน!" พี่ชายหลงรับปากอย่างหนักแน่น
เขาจับมือเสี่ยวเจิ้งไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น
เสี่ยวเจิ้งยิ้มแล้วดึงมือกลับพลางพูดว่า "ไปเถอะ ต่อไปอย่าไปรังแกใครก็พอ"
"ได้เลยครับ!"
พี่ชายหลงพอได้ยินก็เหมือนได้รับพระราชโองการ หันหลังเรียกลูกน้องเตรียมจะไป
"เอ๊ะ?" ตอนที่พี่ชายหลงกับพวกกำลังจะไป เสี่ยวเจิ้งก็อุทานขึ้นเบาๆ
"เป็นอะไรหรือครับพี่น้อง?" พี่ชายหลงถามพลางยิ้มประจบ
