"เสี่ยวหรงพอเถอะ คนอย่างเขาที่มีสถานะทางสังคมแบบนั้น เราจะไปสนใจอะไรกับเขามากนักทำไม คนเล็กคนน้อยก็คือคนเล็กคนน้อยนั่นแหละ ชาตินี้ก็ได้แค่เป็นคนขับรถหรือยามให้คนอื่นเท่านั้น อย่างมากก็ได้เป็นหัวหน้าแบบฝืนๆ" จางหลินหัวพูดด้วยสายตาเหยียดหยาม
เสี่ยวเจิ้งไม่สนใจพวกเขา เดินต่อไปข้างหน้า
อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเอง ชายวัยกลางคนใส่สูทคนหนึ่งวิ่งไล่ตามมา ตะโกนเสียงดัง "พี่เซียว!"
จางหลินหัวกับเจิ้งเสี่ยวรงตกใจ เงยหน้ามองไป เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง หอบแฮ่กๆ มองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าตื่นเต้น คนนี้ก็คือชายใส่สูทที่เพิ่งชนกับเสี่ยวเจิ้งที่ลิฟต์เมื่อกี้ มู่เหลียนเฉิง
ประธานกรรมการบริหารของกลุ่มม่อซือ!
"ประธานเมา!"
จางหลินหัวจำชายตรงหน้าได้ทันที
เขาเป็นบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียงในวงการธุรกิจเมืองจงไห่ เป็นคนที่จางหลินหัวพยายามประจบเอาใจมาตลอด แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้แสดงตัว
พอดีได้เจอกันที่นี่ จางหลินหัวรีบยิ้มประจบและเดินไปต้อนรับทันที
