แต่ในขณะนั้น ในสมองของหลินตงก็ปรากฏภาพเหตุการณ์ที่พี่สาวไป๋เจวี่ยให้เงินอั่งเปาเขาในช่วงปีใหม่
เขาสบถด่าตัวเองว่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน
เขารีบส่ายหน้า "พี่สาวไป๋เจวี่ย คุณมีเรื่องอะไรที่พูดไม่ได้หรือเปล่า?"
ไป๋เจวี่ยพูดไม่ออก
"คุณอย่าถามเลย คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันได้ไหม?" เธอพูดพลางใช้มือทั้งสองข้างแตะตัวหลินตงอีกครั้ง หวังจะทำสิ่งที่ยังไม่เสร็จต่อ
หลินตงรีบผลักเธอออกทันที
เธอล้มลงกับพื้น ดูน่าสงสารยิ่งนัก
"คุณ...คุณคิดว่าฉันสกปรกหรือ?"
หลินตงรีบโบกมืออย่างกระอักกระอ่วน "ไม่ใช่ พี่สาวไป๋เจวี่ย ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น..."
"งั้นคุณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันสิ" ไป๋เจวี่ยคุกเข่าครึ่งท่อนบนพื้น มองหลินตงด้วยสายตาน่าสงสาร
หลินตงทำหน้าเศร้าสร้อย เขาไม่รู้จริงๆ ว่าสั่งอาหารมาส่งมีความหมายแบบนั้น
ถ้าเขารู้ เขาจะไม่มีวันสั่งอาหารมาส่งเด็ดขาด
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังอึดอัดกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มหยาบดังมาจากข้างนอก
"คุณนายเฉิน ได้ยินว่าที่นี่มีน้องใหม่มาวันนี้? คืนนี้ข้าหูเย่จะลองชิมสักหน่อย"
"โอ้ หูเย่ ท่านมาได้ยังไงคะ ขอโทษจริงๆ น้องใหม่คนนั้นกำลังต้อนรับแขกอยู่น่ะค่ะ"
เสียงของแม่เฒ่าที่พาหลินตงมาดังขึ้น
"ไล่แขกคนนั้นออกไปก็หมดเรื่องไม่ใช่หรือ?"
"แบบนี้มันไม่ดีนะคะ หูเย่ ทำอะไรก็ต้องมีลำดับก่อนหลังกันบ้าง"
"ตบ!" เสียงตบหน้าดังขึ้น
"ไสหัวไป ทำธุรกิจแบบนี้ยังจะมาพูดเรื่องลำดับก่อนหลังกับข้าอีก พวกมันอยู่ห้องไหน? วันนี้ข้าต้องดื่มชาแก้วแรกให้ได้!"
แม่เฒ่าโดนตบไปหนึ่งที ก็เชื่องลงมาก รีบบอกเลขห้องไป
ไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น
มาถึงหน้าห้องที่หลินตงอยู่
เนื่องจากเสียงของคนทั้งสองดังมาก หลินตงและไป๋เจวี่ยจึงได้ยินอย่างชัดเจน
ตอนนี้ ไป๋เจวี่ยตกใจจนหน้าซีดเผือด
"แย่แล้ว ตงจื่อ คนที่มาดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าอันธพาลแถวนี้ชื่อหลินหู่"
"ปัง" พอดีกับตอนนั้น เสียงเตะประตูแตกก็ดังขึ้น ตามด้วยชายร่างกำยำที่เปลือยท่อนบน สวมกางเกงขาสั้น ห้อยสร้อยทองหนาเท่านิ้วโป้ง มีรอยสักมังกรดำบนแขนปรากฏตัว
พอเข้ามา เขาก็จ้องมองไป๋เจวี่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหมือนไฟลุก
"น้องใหม่คราวนี้ คุณภาพดีจริงๆ ทั้งรูปร่างและหน้าตาดีกว่าผู้หญิงที่ข้าเคยเล่นมาทั้งหมด" หลินหู่หัวเราะร่า
ผู้หญิงคนนี้ สวยราวกับดารา!
โชคดีจริงๆ คืนนี้
"มานี่ หนูน้อย มาหาข้า"
เขายิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันเหลืองๆ จากการสูบบุหรี่
ไป๋เจวี่ยทั้งกลัวทั้งรังเกียจ
ให้เธอรับใช้ผู้ชายแบบนี้ เธออยากตายเสียให้รู้แล้ว
"อย่า อย่าเข้ามา...ฉันถูกคนจองแล้ว" ไป๋เจวี่ยพูดเสียงสั่น
"เฮอะ ยังไง ดูถูกข้าหรือ? คิดว่าไอ้หนุ่มนั่นดีกว่าข้าหูเย่หรือ? ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ไอ้หนุ่มนั่นอาจจะหน้าตาดีกว่าข้าหูเย่ แต่มันก็แค่หอกเงินหัวขี้ผึ้งเท่านั้น"
หลินหู่พูดพลางยื่นมือใหญ่มาตบก้นของไป๋เจวี่ย
แต่ในตอนนั้นเอง มีมือหนึ่งคว้าแขนที่มีรอยสักของเขาไว้
หลินหู่ขมวดคิ้ว พบว่าคนที่จับมือตนไว้คือหนุ่มน้อยที่อยู่ข้างๆ
"ไสหัวไป!" หลินหู่ขมวดคิ้ว ตวาดราวกับเสือดุ
หลินตงพูดอย่างเย็นชา: "คนที่ควรไปให้พ้นคือแก!"
"หาที่ตายหรือไง!" หลินหู่ตะโกนเสียงดัง เส้นเลือดที่แขนปูดโปน มืออีกข้างกำหมัดชกใส่หลินตง
"แกร๊ก~" หลินตงบิดข้อมืออีกฝ่ายอย่างเบามือ ทำให้กระดูกหักทันที
"โอ๊ย~~"
หลินหู่ร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่คาดคิดเลยว่าเด็กหนุ่มที่ดูบอบบางเหมือนหอกเงินเคลือบขี้ผึ้งคนนี้จะเป็นเลี่ยนเจียจื่อ
"ปัง~" หลินตงยังเตะเข้าที่ท้องของเขาอีกที
ในทันใด ร่างใหญ่ของหลินหู่ที่หนักเกือบสองร้อยกิโลกรัมก็ลอยไปชนกำแพง
"พรวด~~" หลินหู่อาเจียนเป็นเลือดออกมาอีก ดูสภาพย่ำแย่
แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังขู่ด้วยฟันกัดแน่น: "ไอ้หนู กล้าตีข้า มึงตายแน่!!"
"ฮึ คนที่จะตายคือแกต่างหาก เป็นเนื้องอกในสมองแล้วไม่รู้ตัว แกมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินครึ่งเดือน!" หลินตงพูดอย่างดูถูก กำลังจะสั่งสอนหลินหู่ต่อ
แต่ตอนนี้ ไป๋เจวี่ยวิ่งเข้ามากอดเขาไว้ พูดว่า:
"ตงจื่อ พวกเรารีบหนีกันเถอะ อย่ารอให้ลูกน้องมันมา ไม่งั้นจะแย่"
หลินตงไม่กลัวอยู่แล้ว ต่อให้คนมามากแค่ไหนเขาก็ไม่กลัว
แต่คำนึงถึงพี่สาวไป๋เจวี่ย หลินตงจึงไม่อยู่ที่นี่นานอีก
ถ้าคนมามากเกิดชกต่อยกัน เรียกตำรวจมา จับเข้าคุกไปก็จะไม่ดีต่อชื่อเสียงของพี่สาวไป๋เจวี่ย
"เพราะเห็นแก่พี่สาวไป๋เจวี่ยของฉัน ก็ไว้ชีวิตแกไปก่อนแล้วกัน ยังไงแกก็ไม่เหลือเวลาให้มีชีวิตอยู่อีกนานแล้ว"
หลินตงพูดพลางจูงมือพี่สาวไป๋เจวี่ย แล้วออกไปจากที่นี่
คุณนายเฉินก็ไม่กล้าขัดขวาง เพราะนั่นคือคนที่กล้าตีแม้แต่หลินหู่
หลังจากหลินตงและไป๋เจวี่ยจากไป คุณนายหลินรีบพูด: "คุณหู เอ่อ... คุณจะไปโรงพยาบาลตรวจดูไหมคะ? เด็กคนนั้นบอกว่าคุณเป็นเนื้องอกในสมอง มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินครึ่งเดือน..."
"เพล้ง!" หลินหู่ตบหน้าเธออีกที "มึงนั่นแหละที่สมองเป็นเนื้องอก!"
"รีบไปเอาข้อมูลที่อยู่และครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นมาให้ข้าทั้งหมด พอรู้ตัวตนของพวกมัน ข้าจะจัดการพวกมันให้ตายอย่างทรมาน!"
คุณนายหลินไม่กล้าขัดขืน เอามือปิดหน้าพลางพยักหน้าหงึกหงัก
...
หลังจากที่หลินตงและพี่สาวไป๋เจว่ออกมาจากตรอก พวกเขาก็เรียกแท็กซี่ที่ถนน
ไป๋เจวี่ยบอกที่อยู่ แท็กซี่ก็มุ่งหน้าไปบ้าน
บนรถ ไป๋เจวี่ยก้มหน้าไม่พูดอะไรเลย
หลินตงก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน
เขาเห็นได้ชัดว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่พี่สาวไป๋เจว่ทำเรื่องแบบนั้น ตามปกติแล้วเธอไม่ใช่คนแบบนั้น ชัดเจนว่ามีเรื่องซ่อนเร้นบางอย่าง
แต่บนแท็กซี่ หลินตงก็ไม่กล้าถามอะไรมาก
ไม่นานรถก็มาถึงหมู่บ้านกลางเมืองแห่งหนึ่ง
หลังจากลงจากรถ เดินอยู่ในตรอกเล็กๆที่สกปรกรกร้างไร้ผู้คนในหมู่บ้านกลางเมือง ไป๋เจวี่ยเช็ดน้ำตาพลางพูดว่า:
"ตงจื่อ บ้านของพี่กับพี่ชายเธอถูกเขาขายไปแล้ว ตอนนี้ต้องมาเช่าบ้านอยู่ในหมู่บ้านกลางเมืองนี้ เธอมาพึ่งพวกเรา คงจะลำบากเธอนะ"
หลินตงส่ายหน้า เขาไม่รู้สึกว่าลำบากหรืออะไร
เขาแค่สงสัย: "พี่สาวไป๋เจว่ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? ทำไมพี่เกอเจี้ยนถึงขายบ้านของพวกคุณไป"
"แล้วก็ พี่สาวไป๋เจว่ ทำไมพี่ถึงไปทำเรื่องแบบนั้นล่ะครับ?"
ไป๋เจวี่ยรู้สึกอับอายมาก ใบหน้าแดงก่ำ
ทันใดนั้น ในตรอกมืดๆนี้ ไป๋เจวี่ยก็ผลักหลินตงเข้าชิดกำแพง
"ตงจื่อ เธออย่าถามอะไรอีกเลยนะ อย่าบอกคนอื่น ช่วยพี่เก็บเป็นความลับนะ"
"ถ้าเธอช่วยพี่เก็บเป็นความลับ"
อื้ม~~~
ถูกพี่สาวไป๋เจว่กดชิดกำแพง หลินตงรู้สึกเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย...