"แย่แล้ว!"
จางเฟิงเห็นชินหลานเดินมาทางตัวเอง รีบร้องออกมาด้วยความตกใจ
แต่ว่าบนระเบียงไม่มีที่ให้ซ่อนตัวเลย ถ้าชินหลานเดินมา ต้องเจอจางเฟิงแน่ๆ
หัวใจของจางเฟิงเริ่มเต้นรัวแรง ดูเหมือนจะตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่แอบดูชินหลานเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียอีก
"ตึก ตึก ตึก..."
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จางเฟิงเหงื่อแตกพลั่กด้วยความกลัว
"ครูชิน!"
จางเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกัดฟันตัดสินใจเดินออกมาจากหลังระเบียง
"จางเฟิง?!"
ชินหลานเห็นจางเฟิงแล้วก็อ้าปากค้าง สีหน้าแสดงความประหลาดใจอย่างมาก
"ครูชินกลับมาแล้วเหรอครับ!"
จางเฟิงแกล้งทำเป็นใจเย็นพูดกับชินหลาน
"จางเฟิง เธอแอบอยู่ที่ระเบียงทำไม? แล้วเธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
ชินหลานนึกถึงภาพตอนที่ตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อครู่ ใบหน้าสวยแดงก่ำราวกับจะมีเลือดหยดออกมา
"คือว่า... ครูชินไม่ได้ให้ผมมาช่วยขนของเหรอครับ? ผมเข้ามาแล้วเห็น... เห็นว่ามีแมลงสาบที่ระเบียง ผมก็เลยอยากจะช่วยตีให้ตาย แต่มันวิ่งหนีไปซะก่อน!"
จางเฟิงอธิบายด้วยสีหน้าละอายใจ
