"เย่เหมยซุนลี่ พวกเธอสองคนคุยอะไรกันอยู่?"
วังเซียงตะโกนด้วยความไม่พอใจ
"ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะ? ไอ้คนส่งอาหารจนๆ นั่นจะมีเงินไปกินข้าวด้วยกันได้ยังไง?"
"แล้วพวกเราก็นัดกินข้าวกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว เธอเห็นมันไปร่วมสักครั้งไหมล่ะ?"
เย่เหมยกลอกตาพลางตอบกลับไป
"ถ้าจางเฟิงไม่มีเงิน ฉันก็ช่วยออกให้ได้นี่ พวกเธอจำเป็นต้องดูถูกเขาขนาดนี้เลยเหรอ?" เยี่ยนจิงดูเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว จึงออกมาพูด
"ฮึๆ เยี่ยนจิง ในเมื่อนายรวยขนาดนั้น งั้นก็ช่วยออกเงินส่วนของฉันด้วยสิ?" หยางเหว่ยได้ยินคำพูดของเยี่ยนจิงก็ตะโกนออกมาอย่างไร้อารมณ์
เยี่ยนจิงหันไปมองหยางเหว่ยแวบหนึ่ง ในดวงตาฉายแววลำบากใจ
ถึงแม้ครอบครัวของเยี่ยนจิงจะมีเงินอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับหยางเหว่ยแล้วก็เหมือนเด็กเล่นขายของกับพ่อค้าใหญ่
ดังนั้นเขาจึงได้แต่ปิดปากเงียบ
"ฉันจะออกเงินส่วนของจางเฟิงเอง พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน จำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ?"
ตังเสี่ยวมันดูเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว จึงขมวดคิ้วพลางตะโกนออกมา
"หัวหน้าห้อง ไม่ต้องให้เธอออกเงินหรอก ฉันมีเงิน!"
ในตอนนั้นเอง จางเฟิงก็พูดขึ้นมาเบาๆ
