หลินเหว่ยกว้อได้ยินคำพูดของหลินเฟยเอ๋อแล้ว บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มเก้อเขินขึ้นมาทันที
เพราะเขารู้สึกว่าการแสดงออกของตัวเองตอนนี้ ดูชัดเจนเกินไปจริงๆ
"เรื่องระหว่างฉันกับจางเฟิงไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณมายุ่ง ฉันรู้ว่าพวกคุณตอนนี้รีบร้อนอยากให้ฉันแต่งงานกับจางเฟิง ก็แค่เห็นแก่ฐานะและพื้นเพของจางเฟิงเท่านั้น แต่จางเฟิงเป็นคู่หมั้นของฉัน ไม่ใช่คู่หมั้นของตระกูลหลิน ไม่ว่าเขาจะมีพื้นเพหรือไม่มีก็ตาม ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น ฉันก็ไม่อยากเห็นพวกคุณคิดจะเอาเปรียบจางเฟิง!"
หลินเฟยเอ๋อชั่วขณะอารมณ์พลุ่งพล่าน พูดความในใจออกมาตรงๆ
ความจริงที่หลินเฟยเอ๋อพูดแบบนี้ ก็เพื่อปกป้องจางเฟิงไปด้วย
ส่วนหลินเหว่ยกว้อมองดูหลินเฟยเอ๋อ สีหน้าดูเก้อเขินอย่างยิ่ง ชั่วขณะถึงกับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
"เฟยเอ๋อ เธอพูดแบบนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อยนะ คุณปู่ของเธอก็ไม่ได้มีเจตนาอะไร ทุกคนก็แค่หวังดีกับเธอทั้งนั้นนั่นแหละ!"
หลินซีเซียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งแล้วเอ่ยปากเตือนหลินเฟยเอ๋อเบาๆ
