ไม่นานนัก อู่ เหวินซิวงก็ถูกจางเฟิงทุบตีจนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ดูน่าสงสารมาก
เฉินเหวินเหวินและหยางเหว่ยต่างก็มองไปยังตำแหน่งของจางเฟิงอย่างงุนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
แม้กระทั่งตอนนี้ พวกเขาทั้งสองคนก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมอู่ เหวินซิวงถึงต้องกลัวชินหลานขนาดนี้
หลังจากที่จางเฟิงตบหน้าอู่ เหวินซิวงอย่างแรงไปสิบกว่าที จนรู้สึกว่ามือของตัวเองเริ่มชา เขาจึงหยุดลง แล้วหันไปพูดกับชินหลานว่า "ครูครับ ผมเหนื่อยนิดหน่อยแล้ว ขอแค่นี้ก่อนนะครับ..."
"ได้!"
ชินหลานพยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวเดินไปหน้าอู่ เหวินซิวง
อู่ เหวินซิวงยืนอยู่กับที่ด้วยดวงตาแดงก่ำ ตอนนี้ในบาร์มีคนอย่างน้อยก็ร้อยกว่าคนที่กำลังมอง เขาอู่ เหวินซิวงก็นับว่าเป็นบุคคลสำคัญในเขตใหม่ทางใต้ แต่ตอนนี้กลับถูกจางเฟิงทำร้ายจนเป็นแบบนี้ อู่ เหวินซิวงรู้สึกว่าตัวเองได้รับความอับอายอย่างมาก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะแก้แค้นจางเฟิงอย่างไร
"คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"
ชินหลานชี้ไปที่จางเฟิงแล้วถามอู่ เหวินซิวงด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"..."
อู่ เหวินซิวงกัดฟันไม่พูดอะไร
