เกาลูลูได้ยินคำพูดนี้แล้ว รีบเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้าทันที
เมื่อเกาลูลูเห็นว่าเป็นจางเฟิงที่ขวางอู่ เหวินเหล่อไว้ ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ สีหน้าแสดงความประหลาดใจอย่างมาก
เธอไม่คิดเลยว่าคนที่จะออกมาช่วยเหลือเธอในตอนนี้จะเป็นจางเฟิง
"จางเฟิง นายบ้าไปแล้วหรือไง?"
เสี่ยวหลี่เห็นจางเฟิงยืนขวางหน้าอู่ เหวินเหล่อ ก็รีบวิ่งไปหาจางเฟิงทันที พยายามจะดึงจางเฟิงกลับไป
แต่ไม่ว่าเสี่ยวหลี่จะดึงอย่างไร จางเฟิงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
"ไอ้เด็กเวร วันนี้กูอารมณ์ดี ไม่อยากมีเรื่องกับมึง รีบไสหัวไปซะ กูจะทำเป็นไม่ได้ยินที่มึงพูดเมื่อกี้..."
อู่ เหวินเหล่อตะโกนใส่จางเฟิงด้วยกลิ่นเหล้าคลุ้ง
"ปล่อยพี่หลูหลูเดี๋ยวนี้!"
จางเฟิงพูดซ้ำกับอู่ เหวินเหล่อ
"มึงว่าไงนะ?"
อู่ เหวินเหล่อได้ยินคำพูดของจางเฟิง ก็ตะโกนด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว
"จางเฟิง ฉันไม่เป็นไร นายรีบกลับไปเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องที่ไม่ใช่ธุระของตัวเองเลย!"
