เมื่อได้ยินคำพูดของจางเฟิง นักเรียนในห้องเรียนต่างก็ตกตะลึง
"ถ้าพวกเธอลืมไปแล้ว ฉันจะช่วยให้พวกเธอจำได้ ฉันเคยบอกว่าพวกเธอทุกคนต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเอง!"
จางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"จางเฟิง พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่จำเป็นต้องทำอะไรรุนแรงขนาดนี้หรอกนะ!"
"ใช่ คนที่ใส่ร้ายนายก็ไม่ใช่พวกเรา ทำไมนายต้องจับผิดพวกเราด้วย?"
นักเรียนชายที่ก่อนหน้านี้ออกมาพูดแทนหยางเหว่ย ต่างก็ตะโกนใส่จางเฟิงด้วยความตื่นตระหนก
"ฮ่าๆ เพื่อนร่วมชั้นเหรอ? ตอนที่พวกนายดูถูกจางเฟิง ทำไมไม่คิดว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นล่ะ?"
เยี่ยนจิงได้ยินคำพูดของพวกนั้นแล้วก็รีบออกมาพูด ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"ใช่ เมื่อกี้พวกนายไม่ได้บอกว่าจะไล่จางเฟิงออกหรอกเหรอ? ตอนนั้นทำไมไม่คิดว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันล่ะ? เรื่องที่จางเฟิงเคยเลี้ยงข้าวพวกนายที่ภัตตาคารชุยเซียน พวกนายลืมไปแล้วเหรอ?" วังเซียงก็ตะโกนตามมา
"ผม...พวกเราก็ไม่รู้ว่าจางเฟิงถูกใส่ร้ายนี่ครับ ตอนนั้นพวกเราคิดว่าจางเฟิงเป็นขโมย เลยพูดแบบนั้น..."
นักเรียนชายคนหนึ่งอธิบายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
