หลังจากขึ้นรถ มี่หนาไม่กล้าสบตากับหวงเฟิง
เพราะคำพูดที่มี่หนาพูดไปเมื่อครู่นี้ทำร้ายจิตใจคนมาก
"หวงเฟิง ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันเข้าใจผิดไป!"
มี่หนากัดริมฝีปากแดงเซ็กซี่ของเธอเบาๆ แล้วพูดกับหวงเฟิงเสียงเบา
"ไม่เป็นไร ผมก็ไม่ได้เก็บคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจหรอก แล้วที่คุณคิดแบบนั้นได้ก็แสดงว่าคุณเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัว ผมเข้าใจได้!" หวงเฟิงตอบเรียบๆ
เมื่อได้ยินคำพูดใจกว้างของหวงเฟิง ความรู้สึกดีๆ ที่มี่หนามีต่อเขาก็พุ่งสูงขึ้นทันที
"มี่หนา คุณหิวน้ำไหม ดื่มน้ำหน่อยไหม"
ในตอนนั้นเอง หวงเฟิงก็หยิบขวดน้ำแร่ออกมาจากในรถแล้วยื่นให้มี่หนา
มี่หนาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก รับมาอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วจิบเบาๆ
เมื่อหวงเฟิงเห็นมี่หนาดื่มน้ำขวดนั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มพอใจ ในใจคิดว่า "มี่หนาเอ๋ย มี่หนา โชคดีที่ข้าเตรียมพร้อมไว้ก่อน ไม่งั้นวันนี้คงปล่อยให้เจ้าหนีไปจริงๆ!"
ส่วนมี่หนาเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหวงเฟิง ก็อดไม่ได้ที่จะงงเล็กน้อย แล้วพูดว่า "หวงเฟิง คุณกำลังยิ้มอะไรเหรอคะ?"
"หา? ไม่...ไม่มีอะไร!"
หวงเฟิงตอบอย่างลนลาน
