(เฮ่อเฮ่อ ยอดคอลเล็คชั่นทะลุสองหลักแล้ว เสี่ยวหลงขอขอบคุณทุกคนสำหรับการสนับสนุนนะครับ!)
เมื่อได้ยินเหาเหรินถามแบบนั้น เจาเยียนจื่อจ้องเหาเหรินตาขวาง "ฉันไม่ใช่เด็กน้อยที่มาคุยเรื่องรักๆใคร่ๆหรอกนะ!"
เหาเหรินมองเธอ "ฉันว่าเธอก็ยังไม่โตเท่าไหร่หรอก"
"ฉันก็ไม่ได้แก่เท่าคุณหรอก ลุงน้อย!" เธอตั้งใจเน้นคำว่า "ลุงน้อย" เป็นพิเศษ
เหาเหรินยิ้ม ไม่โต้เถียงกับเธออีก เขาหันไปมองเจากวงที่กำลังตรวจเอกสารอย่างเงียบๆในห้องทำงาน แล้วมองเจาหงอกที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว สุดท้ายมองเจาเยียนจื่อที่ดูเหมือนสาวน้อยในครอบครัวที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
ครอบครัวสามคนนี้ ดูยังไงก็เหมือนครอบครัวชนชั้นกลางทั่วไป แล้วฉันจู่ๆก็กลายเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้งั้นเหรอ?
เหาเหรินรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่ในเมฆหมอก
"ทานข้าวได้แล้วค่ะ!" เจาหงอกยกจานสุดท้ายสองจานออกมาจากครัว ตะโกนเสียงดัง
เจากวงพ่อของเจาเยียนจื่อวางเอกสารในมือลง เดินออกมาจากห้องทำงาน
"เหาเหริน มาทานด้วยกันนะคะ" เจาหงอกพูดกับเหาเหรินอย่างอ่อนโยน
เจาเยียนจื่อจ้องเหาเหริน ดูเหมือนจะไม่ยอมรับนิดหน่อย
