หนิงซือร้องไห้หน้าเศร้าและนั่งลงอย่างเรียบร้อย ท่านั่งถูกระเบียบเหมือนนักเรียนประถม
ลู่ถิงเซียวเอนศีรษะพิง "เธอกลัวฉันมากเหรอ?"
ลู่ถิงเซียวในยามดึกดูเจ้าเล่ห์และอันตรายมากขึ้นเมื่อเทียบกับความเย็นชาในตอนกลางวัน
หนิงซือส่ายหัวไปมาเหมือนกลองแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ "ทั้งกรุงพระจักรคงไม่มีใครไม่กลัวคุณหรอกค่ะ"
ลู่ถิงเซียวหมุนแก้วน้ำด้วยนิ้วเรียวยาว พูดเสียงเบา "แค่เพราะคนอื่นกลัวฉัน เธอก็เลยกลัวด้วยงั้นเหรอ? ถ้างั้น ผู้หญิงคนอื่นอยากแต่งงานกับฉัน ทำไมเธอถึงไม่อยากล่ะ?"
คำถามนี้ทำให้หนิงซือตกใจจนเกือบหล่นจากเก้าอี้
ตอนกลางวันเธอคิดว่ารอดพ้นไปแล้ว แต่ก็ยังซื่อเกินไป
เธอจะตอบคำถามบ้านี้ยังไงดี?
หนิงซือยกมือขึ้นอย่างสั่นเทา "ก่อนจะตอบคำถามนี้ ฉันขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมคะ?"
ลู่ถิงเซียวพยักหน้า "ได้"
"ทำไมถึงต้องเป็นฉันคะ? เป็นเพราะเสี่ยวเป่าพึ่งพาฉันมากใช่ไหม? ฉันคิดว่านี่เป็นแค่ชั่วคราว พอเขาอารมณ์มั่นคงขึ้นก็จะดีขึ้นเอง แม้ว่าเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดไป คุณก็ไม่จำเป็นต้อง...ต้องลำบากใจขนาดนี้นะคะ..." หนิงซือพยายามเกลี้ยกล่อม เหมือนกำลังตักเตือนเด็กสาวที่หลงผิด
