เช้าวันรุ่งขึ้น หนิงซือถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่กำลังพูดอยู่ในห้องนั่งเล่น
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง ลู่ถิงเซียววางโทรศัพท์ลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ปลุกเธอให้ตื่นเหรอ?"
หนิงซือจ้องมองชายตรงหน้า ลูกตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน
ลู่ถิงเซียวไม่ได้สวมเสื้อด้านบน พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นแต่เนื้อหนังมังสา มันช่างสร้างความตื่นตะลึงเหลือเกิน
เธอลูบจมูกตัวเอง ดีนะที่ไม่ถึงกับทำตัวน่าอาย
ลู่ถิงเซียวดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของเธอ เขาหยิบเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมาสวมอย่างใจเย็น พลางติดกระดุมไปด้วยแล้วเอ่ยขึ้นว่า "มีเรื่องด่วนที่บริษัท ฉันต้องไปแล้ว รบกวนเธอไปปลุกเสี่ยวเป่าให้หน่อยนะ"
"อ๋อ ได้ค่ะ!" หนิงซือพยักหน้า รีบไปปลุกเสี่ยวเป่าทันที
แต่ผลก็คือ เธอยังไม่ทันได้ไปเรียกคน พอหันหลังกลับก็เห็นว่าที่หน้าประตูห้องนอนมีปิกาจูตัวน้อยนุ่มนิ่มน่ารักสุดๆ ยืนอยู่ กำลังจ้องมองพ่อแท้ๆ อย่างลู่ถิงเซียวตาไม่กะพริบ สีหน้าดูไม่พอใจอย่างยิ่ง
"เสี่ยวเป่า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" ลู่ถิงเซียวสวมเสื้อนอกแล้วสั่งลูกชาย
