แม้จะไม่รู้ว่าหยางเฉินรู้ได้อย่างไรถึงแผนการซ่อนตัวของเขา แต่อู๋เถาก็บิดคอ ชัดเจนว่าเขาคิดว่าการกระทำของหยางเฉินเป็นการหาที่ตาย
แค่สองคนก็คิดจะหาเรื่องสำนักหมิงฮวงของพวกเขาเหรอ?
อู๋เถาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก: "แต่เดิมพวกเรากว่าสิบคนทำงานด้วยกัน พวกนั้นเห็นพวกเราก็วิ่งหนี ไม่มีทางเลือก ผมถึงได้วางแผนให้ตัวเองออกมาทำงานคนเดียว ให้พี่น้องคนอื่นๆ คอยดูอยู่ในที่ลับ ค่อยๆ ตกปลาไป ไม่คิดว่าปลาตัวแรกที่ตกได้จะเป็นคนโง่"
"พอเถอะ อู๋เถา อย่าพูดอะไรมากกับมันหน่อยเลย ปลาตัวเล็กก็เป็นเนื้อ รีบฆ่าพวกมันทั้งสองคน แย่งหยกลึกลับมาเร็วๆ!"
โจวหยุนซียืนอยู่ข้างๆ พูดด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย: "หยางเฉิน เธอ... จะทำยังไงล่ะ?"
"จะทำยังไงได้ล่ะ ฉันก็บอกแล้วไงว่าเป้าหมายของฉันคือสำนักหมิงฮวง" หยางเฉินตอบอย่างสงบนิ่ง
"แต่เธอก็ไม่ได้บอกว่าสำนักหมิงฮวงของพวกเขามีคนเยอะขนาดนี้นี่!" โจวหยุนซีตะโกน ใบหน้างามซีดเผือด ถ้าเธอรู้ว่าสำนักหมิงฮวงมีคนมากขนาดนี้ เธอคงห้ามไม่ให้หยางเฉินทำเรื่องโง่ๆ แน่
เธอคิดว่าตัวเองโง่พอแล้ว แต่ปรากฏว่าหยางเฉินโง่กว่าเธออีก
คนเยอะขนาดนี้ จะสู้ยังไง?
