"ฮ่าๆๆ สวยงาม!"
"ดี จับตัวกลับไปให้หัวหน้าใหญ่ทำเป็นภรรยา รับรองว่าหัวหน้าใหญ่จะดีใจและให้รางวัลพวกเรา" โจรภูเขาแผลเป็นยิ้มอย่างชั่วร้าย เดินเข้ามาหากู่หมิงเยว่ด้วยสีหน้าลามก
"พี่หยางเฉิน..." ซงเฉินจ้องมองหยางเฉินอย่างตื่นตระหนก ตะโกนว่า "พวกนายอย่าเข้ามานะ!"
"ไอ้หนู หลบไปซะ!" พวกโจรม้าเตะซงเฉินให้กระเด็นออกไปไกล
ซงเจี้ยนจวินก็ตะโกนเสียงต่ำว่า "ไอ้ไร้ประโยชน์ อย่าพูด!"
ถ้าพวกโจรภูเขาจับตากู่หมิงเยว่ นั่นหมายความว่าเขาจะไม่ถูกพวกโจรภูเขาจับตา และชีวิตของเขาก็จะปลอดภัย เขาจะยอมให้ซงเฉินขัดขวางได้อย่างไร
ในสายตาของเขา หยางเฉินเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ ชีวิตของคนไร้ประโยชน์จะสำคัญเท่ากับชีวิตของอัจฉริยะอย่างเขาได้อย่างไร?
เมื่อเห็นภาพนี้ หยางเฉินก็แย้มยิ้มเยาะหยัน
เขารู้สึกซาบซึ้งกับการกระทำของซงเฉิน ตอนนี้เขาหาวอย่างเกียจคร้าน "ซงเฉินพูดถูก ฉันแนะนำว่าพวกนายไม่ควรเข้ามา!"
"เขาพูดอะไรนะ!"
"ไอ้หนูนั่นพูดอะไร?"
"ฮ่าๆๆๆ!"
"น่าสนใจจริงๆ ดูเหมือนเขาจะบอกพวกเราไม่ให้เข้าไปจริงๆ นะ"
