หมอหลัวโกรธเกรี้ยวที่ถูกหยางเฉินเด็กหนุ่มคนนี้ตั้งข้อสงสัย ตอนนี้หยางเฉินกลับพูดว่าวิธีการรักษาของเขามีปัญหา จะยอมได้อย่างไร เขาจึงตะคอกด้วยความโกรธว่า "ไอ้หนู ข้ารักษาคนไข้มาห้าสิบกว่าปีแล้ว วิชาประจำตระกูลสืบทอดมาสี่รุ่นคน เชี่ยวชาญการรักษาปัญหาจากการฝึกฝน ยาสลายไฟนี่เป็นยาศักดิ์สิทธิ์รักษาบาดแผล จะให้เจ้ามาดูหมิ่นได้อย่างไร ข้ารักษาโรคมามากกว่าที่เจ้าเคยได้ยินเสียอีก เจ้าเป็นใครกัน?"
หมอหลัวยิ่งพูดยิ่งโกรธ กัดฟันพูดว่า "ท่านเจียจู่ ไอ้หนูคนนี้พูดจาไม่เคารพ ถ้าท่านไม่ให้ความเป็นธรรมกับข้า ข้าก็จะไม่รักษาโรคนี้แล้ว!"
โจวฮ่าวเร่นตอนนี้ก็โกรธไม่หาย โกรธที่หมอหลัวกล้ามาวางท่าในเวลาแบบนี้ และก็โกรธที่หยางเฉินกล้าพูดจาเหลวไหล เขาจึงตวาดว่า "หยางเฉิน ข้าหวังดีให้เจ้าเข้ามา เพื่อให้เจ้ามาเรียนรู้ประสบการณ์ ไม่ใช่ให้เจ้ามาก่อกวน จับตัวเขาไว้ ระวังให้ดี เดี๋ยวจะมาเอาเรื่องกับเจ้า!"
โจวฮ่าวเร่นโบกมือ ทันใดนั้นองครักษ์ด้านข้างก็ลงมือ เจิ้นฉีล้อมรอบ พวกเขาควบคุมตัวหยางเฉินไว้
ตอนนี้หยางเฉินถึงจะโกรธจริงๆ
แต่เขาไม่ได้ต่อต้าน เขารู้ดีว่าการต่อต้านไม่มีความหมายอะไร
