กล่าวแล้ว งูยักษ์ก็บิดตัวอย่างไม่คุ้นเคย ดูเหมือนการสนทนากับมนุษย์แบบนี้ยังทำให้มันรู้สึกไม่สบายตัวอยู่
ในขณะที่งูยักษ์กำลังบิดตัว หยางเฉินก็ตกใจขึ้นมาทันที
ในวินาถัดมา เขาไม่สามารถซ่อนม่านตาที่หดเล็กลงอย่างรุนแรงได้ แทบจะตกใจมากกว่าตอนที่เห็นหายซานหู่ไซ่สองพี่น้องครั้งแรกเสียอีก เพราะว่าที่ด้านข้างลำตัวของงูยักษ์ตัวนี้ มีกรงเล็บเล็กๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่างอกออกมา กรงเล็บนี้มีสีเดียวกับผิวหนังของงูยักษ์ บางครั้งก็หายเข้าไปในตัวงู บางครั้งก็โผล่ออกมา ดูแล้วน่าขนลุก
แต่กรงเล็บเล็กๆ ที่น่าสยดสยองนี้เอง ทำให้หยางเฉินต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความตกใจ ในดวงตาของเขาปรากฏแววที่ไม่อยากจะเชื่อ
งูยักษ์สังเกตไม่ละเอียดขนาดนั้น มันเหลือบมองหยางเฉินแวบหนึ่ง: "มนุษย์ ข้าขอบคุณเจ้ามาก แต่เราเป็นมนุษย์และมอนสเตอร์ที่แตกต่างกัน และข้าก็แค่อยากจะหลบไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบ ไม่อยากมีเรื่องเกี่ยวข้องกับมนุษย์แม้แต่น้อย ตอนนี้ข้าจะไปแล้ว"
