สามวันต่อมา หยางเฉินพากู่หมิงเยว่ออกจากที่รกร้างใหญ่ไปยังเมืองเหลียว
การแก้ปัญหาความกังวลของที่รกร้างใหญ่ครั้งนี้ ส่วนใหญ่เป็นความดีความชอบของจินเฉิง หยางเฉินจึงไปพบจินเฉินทันทีที่เข้าเมืองเหลียว
เมื่อจินเฉินเห็นหยางเฉินมาถึง ก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับหยางเฉินทันที ให้เกียรติหยางเฉินอย่างเต็มที่ ทำให้หยางเฉินมองจินเฉินด้วยสายตาที่ดีขึ้น
ตอนนี้นางรำกำลังเต้นรำอยู่ในห้องโถง มีทหารคุ้มกันรอบด้าน ส่วนหยางเฉินนั่งอยู่กับจินเฉิง กู่หมิงเยว่ยืนอยู่ข้างหลังหยางเฉิน ใบหน้าเล็กๆ ตึงเครียด เห็นได้ชัดว่าไม่เคยเห็นงานใหญ่โตแบบนี้มาก่อน จึงรู้สึกตื่นเต้นพอสมควร
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่นางรำที่กำลังเต้นรำเหล่านี้ มองดูแวบเดียวก็รู้ว่ามีพื้นฐานศิลปะการต่อสู้ หากนางรำเหล่านี้อยู่ในที่รกร้างใหญ่ ทั้งมีลีลาการเต้นรำและมีพลัง จะยอมตกต่ำมาเต้นรำให้คนอื่นสนุกได้อย่างไร?
กู่หมิงเยว่รู้สึกกระวนกระวายมาก ได้แต่ก้มหน้าลง รอฟังคำสั่งจากหยางเฉิน
ในขณะเดียวกัน นางรำข้างๆ ก็รินชาให้หยางเฉินและจินเฉิง จากนั้นจินเฉินก็ยกมือขึ้น ดื่มพร้อมกับหยางเฉิน
