หวังชีหยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ภูเขาเขียวไม่เปลี่ยน น้ำยังคงไหล ไอ้หนู ข้าหวังชีหยางมองผิดไปแล้ว ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนของที่ว่าการเมือง แต่เรื่องนี้ยังไม่จบแค่นี้"
"อย่างนั้นหรือ? ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะทำอย่างไรกับข้า" หยางเฉินบิดคอไปมา
หวังชีหยางครางในลำคออย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินจากไป
ส่วนหยางจินเหอรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป
เขารู้ดีว่าหัวหน้ายามของเมืองเหลียวมีสถานะอย่างไร ผู้นั้นเป็นหัวหน้าของยามทั้งหมดในเมืองเหลียว มีระดับฝึกวิชายุทโธปกรณ์อย่างต่ำก็ต้องถึงขั้นวิญญาณศิลปะการต่อสู้ขั้นที่แปด ระดับฝึกวิชายุทโธปกรณ์ขนาดนี้ ในที่รกร้างใหญ่ ก็มีแค่เฟิงอู๋หยางและคนอื่นอีกไม่กี่คนที่พอจะต่อสู้ได้
ใช่แล้ว แค่ต่อสู้ได้เท่านั้น จะชนะ จะเทียบเท่า? เป็นไปไม่ได้เลย ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
เขาหยางจินเหอไม่มีค่าอะไรเลยต่อหน้ายอดฝีมือระดับนี้
แต่หัวหน้ายามผู้นี้กลับออกหน้ามาช่วยพวกเขา
"ขอบคุณท่านผู้นำ" หยางจินเหอกล่าวด้วยความเคารพ ในใจรู้สึกกระวนกระวายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
