เป็นที่ชัดเจนว่า หุบเขานี้ไม่ใช่ที่พักของหมาป่าอสูรเหล่านั้น
หยางเฉินสามารถรู้สึกถึงความเงียบสงบที่แตกต่างจากโลกภายนอกได้
มู่หรงหลิวเหอและเฟิงเซียวเทียนตกใจจนไม่กล้าเข้าไปข้างใน แต่เขาไม่เหมือนกัน เขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นว่ามีความลับอะไรอยู่ในหุบเขานี้
คิดดังนั้น หยางเฉินก็เดินเข้าไปในหุบเขาอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เข้าไป หยางเฉินก็รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างภายในหุบเขากับโลกภายนอก
พลังลี้หลิงภายในหุบเขาดูเหมือนจะอุดมสมบูรณ์กว่าโลกภายนอกมาก!
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมองไปรอบๆ ดอกไม้และหญ้าวิเศษในหุบเขาก็เบ่งบานอย่างอุดมสมบูรณ์ มากกว่าโลกภายนอกหลายเท่า ทำให้หยางเฉินรู้สึกว่าเขาน่าจะหาหญ้าวิญญาณที่หายากกว่าโลกภายนอกได้ในหุบเขานี้
"แปลกจริง" หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง "สถานที่มีค่าขนาดนี้ แต่หมาป่าอสูรกลับวิ่งออกไปข้างนอก แปลกจริงๆ!"
จากนั้นเขาก็ไม่สนใจคิดอะไรมาก หันไปมองรอบๆ พอมองไปก็ต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่: "มูลค่าของหญ้าวิญญาณเหล่านี้ยังสูงกว่าพื้นที่ในของภูเขาอสูรอีก ฉันเหมือนได้เข้ามาในสถานที่ล้ำค่าจริงๆ"
