หยางเฉินไม่รู้ว่าหยางจินเหออยากจะทำอะไร เขาเพียงแต่ปลอบประโลมหยางอี้หมิง: "อย่าเพิ่งใจร้อน รออีกสักครู่"
มองดูธูปใหญ่ที่ปักอยู่ตรงกลาง เด่นชัดมาก หยางเฉินก็คำนวณเวลา
"ใกล้จะถึงเวลาที่จะลงมือได้แล้ว" หยางเฉินพูดอย่างช้าๆ
หยางอี้หมิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย เขาตะโกนออกมาทันที: "พี่เฉิน ผมรอแค่ตอนนี้แหละ ไอ้พวกชั่วช้า ในที่สุดก็จะได้ลงมือซะที"
พูดจบ หยางอี้หมิงก็ไม่สนใจอะไรอีก กระโดดออกไปทันที มุ่งหน้าไปยังสังเวียนที่เขาจับตามองมานาน โบกดาบลับในมือพุ่งเข้าไป
เห็นภาพนั้น หยางเฉินก็รู้สึกทั้งขำทั้งเศร้า เขามองไปรอบๆ สำรวจสังเวียนหนึ่งในหกสิบสังเวียน
ตอนนี้ใกล้จะหมดหนึ่งชั่วยามแล้ว ดังนั้นการต่อสู้บนสังเวียนก็เข้าสู่ช่วงดุเดือด สังเวียนส่วนใหญ่ได้ตัดสินตำแหน่งของเหล่าอัจฉริยะแล้ว แทบจะไม่มีใครขึ้นไปท้าทายอย่างไม่รู้จักประมาณตนอีก ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่าคนที่ยืนอยู่บนสังเวียนล้วนเป็นอัจฉริยะทั้งสิ้น
"มู่หรงหลิวเหอ!"
หยางเฉินได้ยินหยางอู๋แนะนำเหล่าอัจฉริยะบนสังเวียนเหล่านี้มาก่อนแล้ว เป้าหมายที่เขาตั้งใจจะลงมือคือสังเวียนที่มู่หรงหลิวเหอครอบครองอยู่
