หวังต้าจุ่ยได้ยินเช่นนั้น กำหมัดแน่น: "ดี ดี ดี หยางเจิ้งอี้ เจ้ากล้าดีนัก ดูเหมือนเจ้าจะเห็นหยางเฉินเป็นลูกรักจริงๆ งั้นก็ปกป้องลูกรักของเจ้าให้ดีๆ ล่ะ!"
"เรื่องนี้ยังไม่ถึงคราวที่เจ้าจะมายุ่ง" หยางเจิ้งอี้เห็นว่าเปิดหน้ากันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพอีกต่อไป
เฟิงชางคงกลับดีใจที่ตระกูลหยางกับตระกูลหวังเปิดศึกกัน หากตระกูลหยางเปิดหน้า เวลาที่ต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลเฟิงก็จะมาถึง เมื่อถึงตอนนั้น การที่ตระกูลเฟิงจะใช้ประโยชน์จากหยางเฉินที่มีวิชาแพทย์ก็จะเป็นเรื่องง่าย
หวังต้าจุ่ยไม่ได้ประโยชน์อะไร ก็ไม่อยู่ต่อ หันหลังเดินจากไป
"ท่านปู่ พวกเราจะปล่อยไปแบบนี้เหรอครับ? หยางเฉินทำให้แขนผมพิการไปข้างหนึ่งนะ" หวังเต๋อร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
หวังต้าจุ่ยที่กำลังโกรธอยู่แล้วไม่มีที่ระบาย พอได้ยินเสียงร้องของหวังเต๋อ ก็ตบฝ่ามือใส่ไปทันที ตอนนี้เขาก็รู้สึกขมขื่นใจเหมือนกัน หวังเต๋อนี่นอกจากจะไร้ประโยชน์แล้ว ถ้ามีเหตุผลสักนิด เขาก็จะสามารถหาเรื่องตระกูลหยางได้ใช่ไหม?
แต่หวังเต๋อล่ะ?
