เมื่อเรื่องนี้จบลง เฟิงชางคงพาเฟิงซวี่อู๋ออกจากการประมูลด้วยกัน
ในรถม้า เฟิงชางคงถอนหายใจยาว "ซวี่อู๋ ลูกไม่โกรธที่พ่อจัดการแต่งงานให้โดยพลการใช่ไหม"
"คุณพ่อคะ ซวี่อู๋รู้ว่าคุณพ่อหวังดีกับลูก จริงๆ แล้วคุณพ่อก็ถามความเห็นซวี่อู๋แล้ว แค่ซวี่อู๋ไม่ได้ปฏิเสธเท่านั้นเองค่ะ" เฟิงซวี่อู๋ยิ้มพูด
"แล้วเจ้ารู้สึกยังไงกับเด็กคนนั้น" เฟิงชางคงถามอย่างสงสัย
"จริงๆ แล้วตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไร แต่หลังจากนั้น..." เฟิงซวี่อู๋ยิ้มน้อยๆ "ซวี่อู๋รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขา เขาให้ความรู้สึกเหมือนดวงอาทิตย์ที่อยู่สูงเหนือฟ้า แสงจ้าที่ทำให้คนอยากเข้าหา แต่ก็ได้แค่มองจากไกลๆ ไม่อาจเข้าใกล้ได้"
"เป็นไปไม่ได้" เฟิงชางคงอุทานด้วยความประหลาดใจ
เฟิงซวี่อู๋ยิ้มอย่างงดงาม "หนูคิดว่าคุณปู่พูดไม่ผิด เขาอาจจะเทียบชั้นกับจางซื่อเหรินในอดีตได้เลย อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่แห่งที่รกร้างใหญ่ แต่ไม่ว่าอย่างไร ซวี่อู๋ก็อยากลองดู แม้ว่าการพยายามเข้าใกล้แสงที่จ้านั้นอาจทำให้ตัวเองเจ็บก็ตาม"
...
