เขาสามารถยกมันได้หรือ?
ไม่ใช่แค่หยางจินเหอที่สงสัย แม้แต่ท่านปู่หยางที่สองที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหยางเฉินก็ลูบเคราอย่างกระวนกระวาย เหงื่อไหลโซมใบหน้า จากความรู้ของเขาเกี่ยวกับหยางเฉิน หยางเฉินไม่มีระดับฝึกวิชายุทโธปกรณ์อะไรเลย
การกระทำของหยางเฉินครั้งนี้ คงไม่ใช่ว่าเขาถูกบีบคั้นจนสิ้นหนทางและทำอะไรโง่ๆ ใช่ไหม?
ถึงตอนนี้ มีคนมากมายที่ชี้นิ้วและวิพากษ์วิจารณ์หยางเฉิน
"หยางเฉินคนนี้ ช่างโอ้อวดเสียจริง!" หยางเฮิงมองเห็นตำแหน่งที่หยางเฉินหยุดอยู่ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก จากนั้นนึกถึงระดับฝึกวิชายุทโธปกรณ์ของหยางเฉินแล้วหัวเราะเยาะ
ใช่แล้ว เขากังวลอะไร? ด้วยระดับฝึกวิชายุทโธปกรณ์ของหยางเฉิน เขาจะยกหินยักษ์หนัก 1,200 ชั่งได้หรือ?
หยางอู๋ยืนอยู่ข้างๆ พูดอย่างเยาะเย้ย: "เดี๋ยวเขาก็จะรู้ว่าการทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ในพิธีอุปสมบท จะต้องจ่ายราคาที่แสนสาหัสขนาดไหน"
"พี่ชาย ไอ้หมอนี่ยังคิดจะยกหินยักษ์หนัก 1,200 ชั่ง ผมว่าเขาคงฝันอยากจะเหนือกว่าพี่น่ะ" หยางเฮิงพูดอย่างเย็นชา
"แค่เขาน่ะหรือ?" หยางอู๋ยกมุมปากขึ้น "ฉันไม่จำเป็นต้องไปทำลายความฝันของไก่ป่าหรอก"
