Kabanata 46: Kamustahan sa Komunidad
Kinabukasan, habang sumisikat ang araw sa Hilltop Compound, tinipon ni Mon ang lahat ng miyembro ng kanilang grupo. Sa gitna ng malawak na bakuran ng kampo, nagtipon-tipon ang iba't ibang tao mula sa tatlong teritoryo. Ang hangin ay sariwa, at ang masiglang tunog ng mga ibon ay sumasabay sa natural na tahimik ng lugar.
Tumayo si Mon sa harap, hawak ang talaan ng mga pangalan at mga responsibilidad ng bawat isa. Ang kanyang tindig ay puno ng kumpiyansa ngunit may halong pag-aalala para sa lahat.
"Bago tayo magsimula sa araw na ito," bungad niya, "gusto kong malaman ang kalagayan ng bawat grupo natin. Isa-isahin natin. Mang Rico, kayo ang mauna. Kamusta ang grupo sa hydro power plant?"
Tumayo si Mang Rico, isang lalaking nasa edad singkwenta, at ngumiti. "Walang problema sa planta, Mon. Apat pa rin kami—ako, Pilo, Arnel, at Dencio. Kaya pa naman naming patakbuhin nang maayos ang sistema. Salamat sa regular na rasyon ng pagkain. Ang totoo, mas masarap pa ang kinakain namin ngayon kaysa dati!" pabirong sabi niya na ikinatawa ng lahat.
Ngumiti si Mon. "Good to hear that, Mang Rico. Kailangan namin kayong alagaan dahil kayo ang nagsisigurado na may ilaw tayo tuwing gabi. Maraming salamat sa inyong effort."
"Susunod, kamusta naman sa San Lorenzo?" tanong ni Mon kina Macmac at Emjay, ang mag-asawang rider na tumutulong sa pagpapalawak ng kanilang teritoryo.
Tumayo si Macmac, ang kanyang postura ay puno ng kumpiyansa. "Okay naman po, Mon. Walang problema sa lugar. Malinis na ang paligid at maayos na rin ang bakod. Naglalagay na kami ng dagdag na bantay sa mga vulnerable spots."
Sumagot si Emjay, ang kanyang boses ay puno ng pasasalamat. "Masaya kami na nakatulong kami sa grupo. Salamat din sa inyong tiwala sa amin."
"Salamat sa inyo, Macmac at Emjay," sabi ni Mon. "Ang ginagawa ninyo ay mahalaga para sa seguridad natin."
Lumingon siya sa grupo sa View Deck, kung saan tumutok ang mga tao kina Anna, Berto, Luis, at Karen. "Kamusta naman kayo? Paano ang mga tanim at mga hayop natin doon?"
Tumayo si Anna, ang lider ng grupo sa View Deck, at ngumiti. "Maayos naman, Mon. Ang mga tanim natin—gulay at prutas—ay malalago na. Yung mga kambing at manok naman ay malulusog. Magandang desisyon na magtanim tayo at magparami ng hayop, kasi di na tayo masyadong umaasa sa supplies mula sa labas."
"Magandang balita 'yan," sabi ni Mon. "Good job sa inyong lahat."
Tumango siya at nilipat ang kanyang atensyon kay Doc Monchi, kasama sina Enzo at Jessica. "Kamusta kayo dyan, Doc?"
Ngumiti si Doc Monchi. "Okay naman kami, Mon. Healthy naman si Jessica at si Enzo, at patuloy ko silang minomonitor. Salamat sa mga gamot na pinadala ninyo."
Ngumiti si Jessica, halatang masaya sa bagong buhay nila. "Salamat sa grupo ninyo. Hindi namin alam kung paano kami makakasurvive kung wala kayo."
"Masaya akong marinig 'yan. Enzo, tuloy lang sa pagtulong kay Doc, ha?" biro ni Mon sa bata.
"Opo, Kuya Mon!" sagot ni Enzo habang ngumiti.
Sumunod si Rina, na halatang sabik magsalita. "Kamusta ang magulang mo, Rina?" tanong ni Mon.
Ngumiti si Rina, ang kanyang mga mata ay puno ng saya. "Okay na okay sila, Mon. Salamat sa inyo. Parang normal na ulit ang buhay namin dito."
"Magandang pakinggan 'yan, Rina. Siguraduhin mo lang na handa kayo sa kahit anong mangyari," paalala ni Mon.
Lumingon naman siya kina Jake at Andrei. "Kayong dalawa, kayo lang maaasahan ko sa pagbabantay sa kampo natin. Kaya ba?"
Sabay tumayo ang dalawa at sumaludo. "Yes, master!" sagot ni Andrei, sabay tawa.
"Huwag niyo akong tinatawag na master," biro ni Mon habang tumawa rin ang iba.
"Vince, kamusta naman ang sasakyan natin?" tanong niya kay Vince, ang kanilang mekaniko.
Sumagot si Vince habang pinipigilan ang tawa, "Wala pa namang problema, Mon. Pero wag mo kaming bibiglain sa mission, ha!"
Tumawa si Mon. "Good to know. Bantayan mo lagi 'yan."
Huli niyang tinawag si Shynie, na nasa gilid at naglilinis ng sniper rifle. "Kamusta ka naman, Shynie?"
Sumagot si Shynie nang hindi man lang tumigil sa ginagawa. "Ayos lang ako, Mon. Nagpapraktis pa rin para maging bihasa. Gusto kong siguraduhin na hindi ako magkakamali kapag kailanganin ako ng grupo."
"Maganda 'yan, Shynie. Kailangan natin ng taong maaasahan, lalo na sa malalayong mission," sabi ni Mon.
Sa huli, tumingin si Mon kay Joel, na tahimik lang at nakatingin sa mapa ng kanilang teritoryo. "Joel, wala na akong masasabi sa'yo. Salamat sa lahat ng effort mo."
Tumango si Joel at ngumiti nang bahagya. "Basta para sa grupo, Mon. Lagi akong handa."
Sa pagtatapos ng pagpupulong, lahat ay naging masigla. Ang simpleng kamustahan ay nagdala ng bagong pag-asa at lakas para sa bawat isa. Alam nilang hindi sila perpekto, ngunit sa kabila ng lahat, ang kanilang pagsasama at pagkakaisa ang nagsisilbing pinakamalaking sandata nila laban sa anumang hamon.